Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Qupperneq 73

M ý b i t
TMM 2010 · 2 73
eigin líkama. Það er búið að flytja húð af læri hans yfir á rasskinnina.
Hann man ekki eftir því. Charlotta segir: „En hvað þetta er orðið fínt.“
Hún trúir henni ekki. Mamma talar við hann eins og þegar hann var
lítill, hughreystandi, ástúðlega. Hún talar við hann þar til hann róast.
Hann róast, hann heyrir rödd hennar eins og hún komi að ofan, eins og
hún fljóti um herbergið í formi vökva eða lofttegundar.
Loksins kemur Stígur í heimsókn. Hann opnar dyrnar og grípur
sleginn fyrir munninn, það er eins og hann hafi séð draug. Hann bakkar
út. Dyrnar falla að stöfum. Stuttu síðar gengur hann inn á stofuna og
sest á stólbrún. Hann heldur á stórum fjólubláum blómvendi í fanginu.
Hann hvíslar: „Hvað hafa þeir eiginlega gert við þig?“ Legusárin þjaka
hann, hann getur þetta ekki. Haldið uppi samræðum, haldið höfði
þannig að hann sjái Stíg. Og Stígur hreytir út úr sér: „Fjandinn hafi það
maður, hversu lengi höfum við þekkst? Lengi. Ekki satt?“ Hann beygir
höfuðið fram: „Ég hefði aldrei trúað …“ Og Stígur leggur blómin á nátt-
borðið, leggur höndina á sængina, hnoðar sængina, kiknar. Farið burt
með þessi blóm. Hann getur ekki hugsað um annað. Stígur hefur snert
þau og síðan sængina, í guðanna bænum, ekki snerta mig. Stígur lítur
biðjandi á hann. En hann lokar augunum og þegar hann opnar þau
aftur er Stígur farinn. Um nóttina biður hann um spegil. Hjúkrunar-
fræðingurinn heldur honum upp að andliti hans. Innfallnir vangar,
húðin hangir í stórum gráum fellingum, augun eru gul, hann er merktur
dauðanum. Eins og liðið lík. Hann snýr höfðinu og skoðar bólgið eyrað.
Hann var búinn að sjá holan brjóstkassann og sokkinn magann. Hand-
leggi og fótleggi sem voru eins og húðþaktar beinaspírur. Hann hafði
þreifað á skallanum. En andlitið. Hann langar að öskra en hann orkar
það ekki. „Sofðu vel.“ Hjúkrunarfræðingurinn stendur í dyrunum og
slekkur ljósið. Síðan fer hún. Þá grætur hann.
Júlí
Að sjá sitt eigið andlit. Nú fær hann hrikaleg kvíðaköst, þau gefa honum
lyf; einnig við þessu gefa þau honum lyf og það hjálpar: Hann sefur
lengur og betur, það er líkt og hugsanir hans séu innpakkaðar í þykka
baðmull, þær rekast ekki lengur harkalega hver á aðra, hann fær nær-
ingu í gegnum slöngu, súrefni, morfín, hann hringir eftir bekkeni, hann
biður um tónlist og verður að ósk sinni, hann liggur og hlustar á Red Hot
Chili Peppers og það er eins og það taki broddinn úr sársaukanum.
Charlotta situr í gluggakistunni og sveiflar fótunum. Hikandi, brosandi