Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Qupperneq 74

N a j a M a r i e A i d t
74 TMM 2010 · 2
segir hún að Stígur og hún séu farin hittast, reyndar séu þau núna
kærustupar. „Er það ekki frábært?“ Hann stynur. „Segirðu ekki til
hamingju?“ Þið hafið svikið mig. Hún, þarna í sólargeislanum með bláan
himininn í baksýn, hann, getur bara tjáð reiði sína með snökti, engin
orka. Charlotta segir: „Þetta er sniðugt, ekki satt?“ Ef þú hefðir verið til
staðar hefði ég aldrei tekið eftir honum, ALDREI!“ Hún flissar. „Hann
er nú enginn foli!“ Og síðan, tilgerðarlega: „En við náum svo frábærlega
saman, ég hef rætt svo mikið við hann – um þig – ég meina, um
sjúkdóminn – þannig kynntumst við náttúrlega. Ertu sofnaður?“ Hún
hoppar niður og nálgast hann. Hann bandar henni frá sér með mátt-
vana hendi. Hún horfir á hann með hryggðarsvip: „Ég hélt að þú yrðir
glaður.“ Hann reynir að brosa. Allt er búið, hann gefst upp, getur ekki
annað. Og dagarnir renna saman við ljósar nætur, hann fær skyndilega
lungnabólgu, háan hita, fær martraðir um hamstrabúrin, dreymir að
hann sé innilokaður með krafsandi kvikindunum; allt er á niðurleið,
þau geta ekki náð honum aftur í jafnvægi.
Einn daginn sest yfirlæknirnn á rúmstokkinn og segist vera
nauðbeygður til að tala hreint út: Það væri ekki slæm hugmynd að
fjölskyldan hans á Jótlandi, systur hans og faðir, kæmu og heimsæktu
hann núna. Læknirinn horfir áfram í augun á honum, alvarlegur, sam-
úðarfullur, en hann skilur ekki hvað hann er að fara. „Hvers vegna í
ósköpunum ætti þinn svokallaði faðir að koma núna? Hvaða erindi á
hann hingað? Hann sem hefur ekki einu sinni haft rænu á að senda þér
einn einasta blómvönd!“ Mamma æsir sig upp úr öllu valdi, hækkar
róminn. Charlotta lítur hvasst á hana. Mamma snöktir og kreistir hönd
hans. Hann ýtir við henni eins fast og hann getur. Hún sleppir takinu
hrædd, hann biður Charlottu að þvo hendurnar á sér með vatni og sápu.
„Og spritti! Farðu í hanska. Farðu í plasthanska áður en þú þværð mér.“
Mamma er þögul. Þær horfa báðar á hann eins og hann sé genginn
af vitinu. Hann sveiflar sinni flekkuðu hendi. „Náðu í þvottapoka,
fjandinn hafi það, NÚNA!“
Síðan kom faðir hans og hálfsysturnar. Og mamma og Pede. Pede,
fölur og fjarlægur að þessu sinni. Þau eru að kveðja. Það er það sem er
á seyði. Þau sitja við dánarbeð og reyna að verjast gráti. Loksins segir
Charlotta: „Þetta er nóg. Hann er þreyttur.“ Þau bakka út af stofunni
með myrk augu. Hún dregur sængina yfir hann. „Þú átt ekki að deyja.
Þú deyrð ekki. Bíddu bara og sjáðu.“ Og hann sér ekki betur en hún brosi.
En frammi á gangi fer hún í keng. Því hún veit að hún er búin að missa
hann, en hún veit ekki hvort hún á einhverja sök á því. Hún hleypur við
fót og þráir ekkert meira en að komast út í svalt sumarkvöldið.