Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Qupperneq 131

D ó m a r u m b æ k u r
TMM 2010 · 2 131
að yfirgefa heimili sitt og eiginmann og fara með honum, æskuástinni sem hún
hefur heldur aldrei gleymt og alltaf séð eftir. Samband þeirra er fullkomið, þótt
sautján ár séu liðin ná þau saman bæði sem ástvinir og elskendur og framtíðin
er tryggð í lokin þegar í ljós kemur að Una er barnshafandi, á von á stúlkubarni.
(Afsakið en þarna gaf ég upp endinn.)
Þessi lýsing gefur til kynna að Góði elskhuginn sé hugljúf, og dálítið fyndin
ástarsaga um draum sem rætist, mann sem nær að fanga hamingjuna. Eða eins
og Gunnþórunn Guðmundsdóttir segir í ritdómi sínum: „mætti búast við að
umfjöllunarefnið yrði árekstur draums og veruleika, ídealsins og hins jarð-
bundna hversdags“.2 En ekkert er fjær sanni. Þótt sagan sé hreint ekki eins
hugljúf og lýsingin gefur til kynna gengur hún enganveginn útá slíkan árekstur,
brestirnir eru af allt öðru tagi. Því inn í þennan fagurlega ofna vef eru spunnir
þræðir sem sundra byggingunni, rjúfa mynstrið og veikja undirstöðuna.
Lesandi kemst nefnilega fljótlega að því að þetta fullkomna líf sem Karl
hefur búið sér er uppfullt af mótsögnum. Sú fyrsta kemur fram strax í fyrsta
kafla; skyndiákvörðunin að fara til Reykjavíkur er greinilega alveg úr takti,
enda segir aðstoðarkonan fullkomna „Hvað kemur til?“ (9) og bregður þannig
út af vana sínum að spyrja aldrei neins. Í Reykjavík heldur Karl áfram að fokka
upp í kerfinu, hann lætur ekki vita af ferðum sínum og er vanbúinn fyrir
kuldann, og hreinlega „hoppandi pirraður á ráðslaginu á sér“ (13). Áður en
hann veit er hann kominn í leigubíl á leiðinni að heimili Unu og þar hefst
atburðarás sem er gersamlega stjórnlaus. Ekki er þó svo að skilja að það hafi
verið hin óvænta Reykjavíkurferð sem ruglaði manninn, því í ljós koma fleiri
sprungur í hinu fullkomna skipulagi. Ein sú stærsta lýtur að ástkonunum sem
hann gerir svo miklar kröfur til: „hún mátti ekki vera raddljót. Hún átti að hafa
kímnigáfu … Hún þurfti ekki að vera fegurðardís, en hún átti að vera tíguleg.
Lýtalaus. Og auðvitað grönn“ (29). Svona er mælikvarðinn, „en hann var því
miður veikur fyrir konum sem voru í þéttara lagi, hálf-feitum konum. Honum
fannst það jaðra við undarlegheit hjá sér“ (29). Þær feitu veita honum þó mun
meiri ánægju og ein svo mikla að hann braut þá reglu að hitta sömu konuna
aldrei oftar en þrisvar sinnum, og hefur hitt hana fimm sinnum. Öll sjötíuog-
fimm kílóin.
Ein af þessum ‘röngu’ ástkonum er Doreen Ash og það er þarna sem hún er
fyrst nefnd til sögunnar, sem „kerfisruglari“ (29). Doreen Ash var ekki aðeins
ekki eins og hún átti að vera, heldur braut hún ýmsar samskiptareglur (sagði
honum til í kynlífinu, reykti og var þarmeð ekki nægilega raddfögur), gerði sig
of heimakomna og endaði svo á því að sálgreina hann. Svo virðist sem tök Karls
á hinu fullkomna kerfi sem hann kallar tilveru sína hafi byrjað að riðlast fyrir
alvöru með tilkomu Doreen Ash. Enda halda áhrif hennar áfram, Karl hringir
í hana um miðja nótt, ringlaður og örvæntingarfullur, og það er hún sem
hvetur hann til að hringja í Unu og hreinlega nema hana á brott með sér og
þannig er það hún sem leggur grunninn að hans fullkomna framhaldslífi með
Unu.
Og það er hún sem er í raun rétta konan fyrir Karl, konan sem hann elskar