Tímarit Máls og menningar - 01.06.2017, Blaðsíða 45

„ É g e r m e ð k ó k ó m j ó l k s e m é g s t a l í b ú ð i n n i .“
TMM 2017 · 2 45
Saknar þú óþekktarinnar?
Nei, henni fylgir óttalegt vesen en ég læt hana blómstra í skrifunum.
En hvort fannst þér skemmtilegra að vera barn eða unglingur?
Barn, en það var líka mjög gaman að vera unglingur og líka erfitt einsog
hjá öllum. Ég fór í Fjölbrautaskóla Suðurnesja og var mikið í rútum á milli
Sandgerðis og Keflavíkur og eins á puttanum að húkka far á unglingstíma-
bilinu. Ég ákvað að þetta hefði verið erfiður tími og leiðinlegur en þegar ég
komst í dagbækurnar mínar uppgötvaði ég að ég var mjög aktíf og dugleg í
náminu en líka á kafi í félagslífinu og sá þá tímabilið í nýju ljósi. Maður þarf
að passa dagbækurnar sínar, kíkja svo í þær og leiðrétta sjálfan sig.
Níu ára byrjaði ég að læra á píanó og það gekk einsog í sögu, ég lærði á
píanó þar til ég varð tvítug. Með náminu hurfu kækir sem ég hafði haft, ég
fékk útrás og lærði að maður þarf að hafa fyrir hlutunum.
Tónlist hlýtur að vera gott meðal við óþekkt. Varstu trúuð? Ertu trúuð?
Já, ég virðist hafa sterka trúarþörf. Ég var svona KFUK-stelpa og unglingur.
Ég var kristin og fór í guðfræði, svo fjarlægðist ég trúna, vildi meira frelsi en
fann mig svo aftur í hugmyndum um einhvern æðri mátt – það er lykillinn
fyrir mig til að ná einhverri auðmýkt og ég losna við kvíða ímyndi ég mér að
einhver sé með plan fyrir mig. Ég sæki ekki kirkju markvisst en þykir gott að
koma í þær. Ég held ég hafi yfirfært trúna á listina og skáldskapinn og sæki
þangað þerapíu og huggun.
Ertu félagsvera, einfari?
Bæði, en meiri félagsvera – eða félagslyndur einfari – og ég þarf á félags-
skap að halda en fari hópurinn í eina átt verð ég þrjósk og get ekki lengur
fylgt honum, fer ósjálfrátt í hina áttina. Ég er líka mjög hrifnæm. En tískan
elur á mótþróanum í mér.
Varstu/ertu pabbastelpa? Mömmustelpa? Hvorugt?
Meira pabbastelpa. Svo á ég tveimur árum yngri bróður – sá mynd af
honum um daginn, drengurinn er svo fallegur, með eldrautt hár – og hann
þurfti mikið á mömmu að halda þannig að ég leitaði til pabba, en líka til
þeirra beggja. Við pabbi náðum saman í gegnum húmorinn. Ég passaði
bróður minn og hafði alltaf einhvern nálægt til að leika mér við. Við mamma
vorum líka mikið tengdar enda pabbi oft á sjónum og þá sá mamma um allt.
Við mamma heyrðumst í síma nánast daglega eftir að ég flutti að heiman.
Mamma stóð stundum á svölunum á efri hæðinni í húsinu okkar í Kefla-
vík og leit yfir hverfið. Hún gat alltaf fundið bróður minn útaf rauða hárinu.
Stundum sofnaði hann á gangstéttinni því hann var orðinn þreyttur og svo
lítill.