Tímarit Máls og menningar - 01.06.2017, Síða 60

D av í ð S t e fá n s s o n
60 TMM 2017 · 2
Við fjögur sem þarna reikum kennd á milli morgunverðarborða erum annars staðar
og finnum því ekki fyrir eigin áþreifanlega veruleika, núinu sem við höfum flúið með
því að knýja fram hamingju með drykkju og vöku. Við skimum og gjóum, brosum og
kinkum og svo er það sem við sjáum.
Við sjáum hann.
Hann situr einn. Hávaxinn snýr hann í okkur baki með hendurnar lagðar beinar
fram á borðið. Við göngum í áttina til hans, allt er eðlilegt í okkar fljótandi augum,
þótt aðrir sjái hvaðan við erum að koma og sumir fussi en aðrir glotti, skilji. Við
nálgumst hann og hans andsnúna bak, það er eðlilegt, þetta er bara bak, beint og
sterkt, hann er ógnarstór og hraustlegur þessi Norðmaður sem við höfum verið að
kynnast síðustu daga, kynnast þyngdinni í honum og félagsfælninni, kynnast djúp-
hygli hans þegar hún fær að blómstra, og við erum um það bil hálfnuð yfir veröndina
þegar staðarhaldarinn kemur úr hinni áttinni. Hann sér ekki okkur heldur aðeins
Norðmanninn, einblínir á hann, arkar beint til hans, og þegar hann sest niður við hlið
hans á þessu sex manna hringborði leggur hann sextugan og sigggróinn lófann á öxl
hans með hætti sem enginn getur misskilið.
Jafnvel við skiljum.
Við skiljum, eftir að hafa séð lófa leggjast á öxl, að eitthvað er. Það er eitthvað, og
við skiljum það í þessum allra síðustu skrefum sem við tökum að borðinu, og þá er of
seint að snúa við og leita að lausum sætum annars staðar.
Við setjumst.
Það er þögn. Líka í vöðvum okkar er þögn.
Staðarhaldarinn er aðdáunarverður allan þennan morgun. Ekki aðeins eru lófar
hans hlýir og stórir heldur allt fas hans og nálgun við manneskjur, fullkominn skiln-
ingur á óskiljanlegum aðstæðum þessa stórvaxna Norðmanns, nærgætinn og blátt
áfram fram í fingurgóma, hver hefði megnað að gera þetta betur en Ingimar?
Enginn megnað betur.
Hann sér okkur setjast, finnur hvernig ástatt er fyrir okkur, kinkar vinalega kolli
eins og sá gerir sem marga fjöruna hefur sopið, og svo heldur hann áfram að tala
sefandi röddu við sterkan Norðmanninn.
Hann er skorinn.
Hann er skorinn í andliti.
Hann er skorinn þúsund litlum fínum og nákvæmum skurðum í andliti sínu, eins
og þakinn með mjúkri en skerandi snertingu rakvélarblaðs.
Okkur langar að hugsa um slys. Okkur langar að hugsa um árás. Okkur langar að
það sem er satt sé ekki satt. Okkur langar að fara, strax, flýja, kasta upp, faðma. En
við erum föst á sex manna hringborði á sænskri verönd; föst með limlestum manni.
Okkur langar til að hugsa um slys – að eftir miðnætti, eftir að einhver sá hann draga
sig út í horn og sitja þar og stara, eftir að einhver hafði farið til hans og spjallað svo-
litla stund, eftir að hann hafði svolgrað í sig síðasta volga bjórsopann úr flöskunni og
látið sig hverfa án þess að nokkur tæki eftir … okkur langar til að eftir það hafi hann
hrasað í bjórvímunni um sænskan stein á sænskum stíg og endasenst inn í sænskan
rósarunna, hitt þar fyrir þúsund þyrna, skorist, óvart, engum að kenna nema Guði
sem mælti fyrir um að rósir skyldu þyrna bera.
Okkur langar til að hverfa. En þarna sitjum við áfram, með Ingimar, með limlestum
Norðmanni sem ákvað að enda þetta fimm daga ævintýri með því að draga djúpt
andann fyrir framan spegilinn á baðherberginu og þekja andlit sitt með strokum rak-
vélarblaðs.