Tímarit Máls og menningar - 01.06.2017, Page 71
Ú t r ý m i n g a r h æ t t a
TMM 2017 · 2 71
og segi H fyrir Hættu og D fyrir Dauða
kemur hann.
Hættu að deyja?
Kemur aftur.
5. Jacques Derrida (1930–2004)
Antonin Artaud (1896–1948).
Neðanmálsgrein. „Að setja úr lið, að slá á hina
heimspekilegu einhverfu, það á sér aldrei stað innan
í hugtakinu og án einhverrar slátrunar á tungunni …
snigill, sveigvindingur, vafningur. Hún brýtur þá upp
hvelfinguna … kúpta og sveigundna einingu gómsins.
Hún margfaldast út á við þar til ekki er lengur hægt
að skilja hana. Hún er ekki lengur tunga. Tónlist
blóðskriftarinnar /blóðsjúkdómaskriftarinnar: „Hin
kynferðislegu fagnaðarlæti … um raddbandaglufu,
beinflísar í dvalgró … belg tannrótar … hljóðið í
eyrnabólgurörinu, í veiklundaðri hringhreyfingu
litlaputtans, léleg hljóðsetning hins strekkta straums
gólfteppisins, hinnar ógagnsæju þykktar … til að komast
hjá tónlist tímgunarinnar … án aldurs, án fuglasöngs/
laufskrúðs …“ ARTAUD (desember, 1946).“
6. Ady Endre (1877–1919)
Í ljóðrænum kvalalosta
þrái ég að brúa bilið
og finna til einhvers staðar
finna til einhvers staðar
7. Stephan Mallarmé (1842–1898)
Með ekkert nema vængjatök fyrir tungumál…
Holdið er sorgmætt og ég hef allar bækurnar lesið,
ég leitaði á náðir fugla sem eru fullir.
Eftir tilraun til að þýða Mallarmé:
Les Mallarmé
og flissa
því smáskekkja á nafni hans
örlítið rugl í umritun