Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Blaðsíða 15

Í d a g e r f e n g i t í m i d ý r a n n a o g e n g i n n t í m i f y r i r l j ó ð
TMM 2016 · 4 15
Veit ekki.
Er hægt að muna eftir því sem við mundum í frumbernsku? Ég hef ein-
mitt verið að lesa bókina um árin sem enginn man, um fyrstu árin þegar allt
gerist og formin fyrir minningarnar verða til og enginn man eftir að hafi
orðið til. Það er líka spurning hvort eitthvað er fyrst og annað og þriðja?
Kann maður að telja þegar maður er ungabarn?
Nei, það er varla hægt að númera minningar – en segðu mér þá frá hugsan-
legum frumminningum.
Ég man ekki eftir minni eigin skírn en mér finnst ég muna hana vegna
þess hversu lifandi lýsingin er í huga mér.
Láttu hana flakka …
Þetta var eitt síðasta prestverk séra Páls Þorleifssonar á Skinnastað,
pabba Sigurðar Pálssonar skálds. Páll hafði fermt bæði pabba minn og afa
Kristján þótt 38 ár séu á milli þeirra í aldri. Athöfnin var heima í stofu og
einkenndist meðal annars af ótímabærum hlátri eða flissi því þær mæðgur,
amma og mamma og líka systir pabba, fengu hláturskast í miðri skírn af
því að ég geiflaði mig svo mikið. Pabbi sem bar djúpa virðingu fyrir þessum
merka manni vildi alls ekki smitast af hlátrinum því hann óttaðist að gamli
maðurinn héldi að verið væri að gera grín að sér.
Líklega situr þetta í mér vegna togstreitunnar: Spennan á milli virðingar
og visku annars vegar og fjarstæðu og gríns hins vegar er jákvæð en erfið.
Unglingsárin einkenndust einmitt af hlátri á vitlausum tíma – maður var
alltaf að springa úr hlátri – það var eins og veiki – það þurfti ekki nema örðu
af gríni til að maður ummyndaðist allur. Maður er orðinn aðeins skárri. Það
vantar orðatiltæki um hlátur eins og piss. Maður er alveg að pissa á sig og
alveg að hlæja af sér. En lífið má aldrei verða bara grín og heldur aldrei bara
virðingarvert.
Hvort fannst þér skemmtilegra að vera barn eða unglingur?
Barn, ekki spurning. Það fylgdi því svo mikil spenna að vera unglingur og
þá ekki bara út af hlátrinum og tímasetningum hans. Annars man ég núna,
þegar þú spyrð, að unglingsárin voru nú ekkert leiðinleg, ég dansaði mikið
og hlustaði á tónlist, fór á rokktónleika og alls konar tónleika eins oft og ég
gat. Dansaði á gaybar, var trommari í kvennabandinu Dritvík, söng í skóla-
kórnum og vann líka í útvarpinu, tók viðtöl við skemmtilegt fólk – ég man
eftir viðtali við Megas sem hafði mikil áhrif því hann ræddi um söfnunar-
ástríðu sína. Svo voru endalausir bíltúrar með vinkonu minni, Steinu Blön-
dal, göngutúrar með koníak á silfurfleyg. Á þessum tíma uppgötvaði maður
mikilvægi samræðunnar og dýptir. Svo var það auðvitað ástin, hún var ekki
bara daður og gleði, henni fylgdi líka alvaran.