Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Blaðsíða 36

36 TMM 2016 · 4
Anton Helgi Jónsson
Í skógi sem ekki er skógur
Nokkur orð um Þorstein frá Hamri og ljóð hans
Ég bjó lengi í sama hverfi og skáldið Þorsteinn frá Hamri og það kom fyrir
að við tókum tal saman þar sem við mættumst á götuhorni. Ég man ekki um
hvað við töluðum en þegar ég hugsa til baka finnst mér eins og skáldið hafi
stundum kveikt sér í pípu og við síðan skipst á nokkrum orðum um daginn
og veginn eða þá um nýútkomnar bækur. Síðan kvöddumst við og héldum
hvor sína leið. Þorsteinn er einkar geðþekkur karlmaður og þessar spjall-
stundir veittu mér mikla ánægju. Samt gat ég verið úrillur eftirá. Það var
stundum eins og ég ætti eitthvað ósagt þegar við skildum. Kannski langaði
mig til að spyrja skáldið um eitthvað mjög mikilvægt. En ég kom mér aldrei
til þess. Þetta angur mitt og uppburðarleysi minnir á gamalt ljóð eftir Þor-
stein þar sem skáldið ávarpar mann sem hefur boðað annan til sín en talar
ekkert við hann og hefur enn ekki gert það þegar gesturinn býst til að kveðja:
héðanaf
geturðu í mesta lagi
spurt hann um veðurútlitið
og hver veit
nema það eitt
geti reynzt harla mikilvægt
Núna er ég fluttur burt úr hverfinu þar sem Þorsteinn frá Hamri býr og
sakna þess að rekast ekki á hann. Ég á enn eitthvað ósagt. Þá bregður svo við
að ég sest niður og set mig í stellingar til að skrifa um skáldið. Það fyrsta sem
mér dettur í hug er ljóðið hans um ljónið á Mýrdalssandi.
Á Mýrdalssandi liggur ljón við veginn
og lætur sem það hafi gleymt hver á það
en sefur þarna satt og eitt og fagurt!
Vonandi ratar eigandinn aldrei þangað.
Óskaplega fannst mér gaman að sjá það
blunda í grjótinu, gult, sloppið úr helsi!