Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Blaðsíða 44

R ú n a r H e l g i Vi g n i s s o n
44 TMM 2016 · 4
Aftur í bílnum rifust drengirnir um það hvor þeirra hefði átt sök á blóð-
nösunum. Hvorugur gaf sig.
„Þú verður að fara yfir á vinstri akrein, bílum hefur verið lagt á hægri
akreinina hinum megin við gatnamótin,“ sagði mamman.
„Gat verið,“ sagði pabbinn. Hann gaf stefnuljós, leit snöggt í baksýnis-
spegilinn og sá að hann hafði lítið svigrúm en af því fólk hafði hingað til
verið tillitssamt, mun tillitssamara en á Íslandi, ákvað hann að láta slag
standa. Honum til undrunar var flautað lengi og frekjulega. Hann rétti
upp höndina til að biðjast afsökunar. Í baksýnisspeglinum sá hann svartan
Willys jeppa og í honum tvo svartklædda menn.
„Beygðu inn næstu götu til hægri,“ sagði mamman.
„Til hægri?“
„Fyrirgefðu, til vinstri.“
Hann beygði til vinstri og síðan sagði hún honum að beygja strax til hægri.
Sú gata reyndist ansi þröng svo hann stansaði á horninu, óviss um hvort hann
ætti að fara lengra, hélt jafnvel að gatan væri einstefnugata og bíll að koma á
móti. Mamman sagði að þetta væri ekki einstefnugata en í þann mund sem
hann ætlaði að taka af stað á ný tróð sér svartur Willysjeppi fram hjá þeim og
staðnæmdist fyrir framan þau. Jeppinn var svolítið skrapaður öðrum megin.
Út úr honum steig hávaxinn og slánalegur maður með lítinn munn. Hann
gekk að bílnum þeirra og benti pabbanum að skrúfa niður rúðuna.
„Ekki segja neitt,“ sagði mamman.
Hann skrúfaði ögn niður rúðuna.
„You should watch it whom you cut off. If you can’t drive properly you
should go home to your country, you little piece of shit.“
Að svo mæltu strunsaði maðurinn aftur að jeppanum. Mamman var í
þann veginn að skrúfa niður rúðuna sín megin þegar eldri strákurinn sagði:
„Ekki!“
Þau sátu þarna sem lömuð í smástund. Svarti Willysjeppinn tætti af stað
með væli og brunaði niður þrönga götuna.
„Ég ætlaði að segja honum að við værum ekki Bandaríkjamenn,“ sagði
mamman loks.
„Maðurinn var ekki í jafnvægi,“ sagði pabbinn.
„Þarna sjáiði, strákar,“ sagði mamman og virtist ekki megna að hafa fleiri
orð um þetta.
Drengirnir sögðu ekkert, sátu hreyfingarlausir aftur í bílnum.
Þau óku af stað á ný, héldu niður götuna þröngu en beygðu svo út á
fjögurra akreina götu.
„Farðu yfir á hægri akrein,“ sagði mamman.
„Maður er nú hálfhikandi eftir þessi læti áðan.“
„Gefðu stefnuljós.“
Hann gaf stefnuljós en tók það svo af vegna þess að akreinin var pökkuð.