Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Side 28

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
28 TMM 2016 · 4
Að skrifa skáldaðar persónur eins og ég gerði í Ástarmeistaranum fannst
mér skemmtilegt og gaman að kynnast þeim. Ég lít ekki svo á að ég hafi
skapað þær heldur fannst mér þær koma úr alheiminum eða úr eigin
hugsanabelg sem maður hefur kastað í, í öll þessi ár, leyft að sjatna þar – allar
samræðurnar við fólk, allt sem maður les og sér og heyrir, safnast þarna
saman. Hluti bókarinnar er skrifaður í bréfaformi og líka í samræðuformi og
mér fannst mikilvægt að setja samræðurnar upp í belg og biðu.
Það var gaman að vinna með erótíkina í bókinni – hún var ein aðaláskor-
unin. Mig langaði til að búa til rými inn í tungumálinu og inn í bókinni fyrir
erótík og þreifa mig inn að mörkum hins grófa og pervertíska, glæpsamlega
og ljóta og mig langaði til að það yrði fallegt. Ég vildi að kynorkan væri á
milli línanna.
Enn þakka ég þér gjafmildina og get lofað að ásetningurinn tókst, í
bókinni las ég mjög flottar erótískar lýsingar.
Ekkert að þakka og takk fyrir lofið. Og takk sömuleiðis! Ég skrifaði í
ákveðinni andstæðu við skrif sem vilja vera í takt við tímana og þrá að vera
skuggalega sönn. Því andstyggilegra sem kynlífið er og því óþroskaðri til-
finningaverur eru á ferðinni því meiri raunveruleiki segja sumir. Jú, það
verður auðvitað að skrifa um það eins og annað en mér finnst vanta upp á
fjölbreytileikann. Ég held að kapítalisminn sé farinn að skemma fyrir okkur
kynlíf í bókum, eins og svo margt annað.
Það er þó satt. Blátt blóð, í leit að kátu sæði (2015) kallar þú esseyju sem ég
las eins og skáldsögu – eða reyndar var ég ekkert að pæla í því.
Já, ég reyndi þar aftur við ég-ið mitt. Formgerðin lá fyrir: esseyja, og gerist
í framhaldi af dagbókar- og bréfaforminu. Ég hitti ritstjóra minn, Guðrúnu
Vilmundardóttur, á veitingastað og sagði henni allt af létta. Við höfðum ekki
hist lengi og ég fann á meðan ég sagði frá að ég var byrjuð að skrifa bók.
Sko, þú hittir góðan vin sem kann að hlusta, vinurinn spyr hvernig þú
hafir haft það og þú hefur farið í gegnum eitthvað erfitt tímabil og ert í upp-
námi. Þar er lækning í því fólgin að vinurinn skyldi inna þig eftir þessum
sársauka. Sorglegasta saga verður allt í einu líka fyndin og absúrd.
Bókin er óður til hins góða hlustanda og til mömmu og móðurhlut-
verksins. Mun ég aldrei geta ljáð öðrum eyra eins og mamma ljáði mér,
eignist ég ekki barn? Mun hringrásin rofna? Bestu hlustendur eru svo ekki
bara mæður – það kemur fram í bókinni – margt fólk eignast ekki börn og
það eru svo margir aðrir sem þurfa að láta hlusta á sig. Þannig finnst sátt í
bókinni. Þó maður eignist ekki barn getur maður hlustað á öll hin börnin í
heiminum.
Og Fæðingarborgin (2015).
Fæðingarborgin fjallar um unga menn sem eru á tímamótum og upp-