Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Page 43

TMM 2016 · 4 43
Rúnar Helgi Vignisson
Bletturinn
„Eruði tilbúnir, strákar?“ kallaði móðirin. „Við erum að fara.“
Drengirnir virtust ekki heyra og héldu áfram að tuskast í sófanum. Eldri
bróðirinn hafði haft þann yngri undir og sat nú á honum. Allt í einu tók sá
yngri viðbragð, vatt sig snöggt og reyndi að losa sig. Í látunum rakst eldri
bróðirinn harkalega í nefið á honum.
„Slepptu mér, ég þarf að fara á klósettið,“ sagði sá yngri en eldri bróðirinn
gaf sig ekki og fyrr en varði var kominn blóðblettur í sófann. „Sjáðu!“
öskraði sá yngri þá.
„Hver djöfullinn gengur á?“ sagði pabbinn og kom askvaðandi innan úr
svefnherberginu þar sem hann hafði verið að setja á sig bindi. „Getiði aldrei
verið almennilegir?“
„Ég fékk blóðnasir,“ sagði sá yngri í kvörtunartón og hélt lófanum undir
nefinu.
Faðirinn tók yngri soninn og leiddi hann fram á bað. Tveir blóðdropar
féllu á parketið á leiðinni.
„Hann vildi ekki sleppa mér, þessi hálfviti. Algjört kríp.“
„Alveg er þetta makalaust með ykkur!“ sagði mamman. „Ótrúlegt að
maður skuli aldrei geta slakað á með ykkur. Þið getið ekki einu sinni borið
virðingu fyrir eigum annarra. Ég veit ekkert hvort þetta næst úr.“
Hún fórnaði höndum frammi fyrir sófanum.
„Við verðum að finna út úr þessu í kvöld,“ sagði pabbinn, „við erum orðin
of sein.“
Þau höfðu leigt bíl í Minneapolis og ekið upp til Winnipeg þar sem þau
gistu í húsi vinkonu sem hafði skroppið til Íslands. Þau höfðu verið að skoða
Íslendingabyggðirnar, fóru daginn áður upp til Gimli og Hekla Island og þar
sem þau stóðu frammi fyrir íslenskum nöfnum á leiðunum fannst þeim sem
snöggvast eins og þau væru ekki algjörir útlendingar þarna. Nú voru þau á
leiðinni út að borða á stað sem íbúðareigandinn vildi endilega að þau færu á.
„Beygjum við til hægri eða vinstri?“ spurði pabbinn.
Mamman leit á kortið. „Til hægri.“
„Ég held mig þá hérna megin.“