Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Síða 47

B l e t t u r i n n
TMM 2016 · 4 47
„Mér er illa við að henda mat,“ sagði Friedman hægt. „Vitið þið hversu
margir svelta í Súdan?“
„Ég reyndi,“ sagði eldri strákurinn.
„Líkaði þér þá ekki maturinn?“
„Eiginlega ekki.“
„Það er gild ástæða,“ sagði Friedman en virtist þó ekki skemmt.
Drengurinn hló við.
„Svona taugaveiklunarhlátur er slæmur,“ sagði Friedman þá. „Hann er til
marks um egó sem flæmir aðra frá manni og það fer illa í mig að heyra ungan
mann hlæja svona.“
„Þú þarft greinilega sterkara egó fyrst þú lætur strákling slá þig svona út
af laginu,“ skaut pabbinn inn í og brosti.
Friedman neitaði því og hóf predikun um illsku hlátursins og hvað hann
geti spillt fyrir fólki. Hann talaði aðallega til eldri stráksins sem reyndi fyrst
að tjalda einhvers konar glotti en missti svo þolinmæðina og sagði hæðnis-
lega: „Yeah, whatever.“
Friedman varð dapur á svip. Hann sagðist vera maður friðar og nú liði
sér ekki vel á sínum eigin veitingastað. „I’m going to ask you to leave,“ sagði
hann.
„En mér fannst maturinn góður,“ sagði mamman.
Friedman hristi höfuðið. „Það er ömurlegt að unglingur komi hingað
inn, á minn veitingastað, og segi „Whatever“ og hlæi upp í opið geðið á mér.
Hlátur er af hinu illa og slíku fólki getur ekki farnast vel í lífinu, það lokast
inni í sjálfu sér og hringsólar þar án tengsla við annað fólk –“
Þá barði faðirinn í borðið og sagði reiðilega: „I don’t like what you are
saying to my son.“
Friedman þagnaði og virtist brugðið, en faðirinn strunsaði út. Sonurinn
kom á eftir honum og klappaði honum á bakið þar sem hann stikaði um á
gangstéttinni.
Það leið nokkur stund þar til mamman og yngri sonurinn komu út. Hún
hafði ítrekað reynt að bjóða Friedman greiðslu en án árangurs.
„Honum var brugðið yfir því að þú skyldir berja í borðið,“ sagði hún þegar
hún kom loks út.
Pabbinn sagði að sér hefði verið nóg boðið, menn kæmust ekki upp með
að biðja sonum hans bölbæna.
„Ég var hræddur um að pabbi mundi ráðast á kallinn og verða kærður,“
sagði eldri sonurinn þegar þau óku burt, mamman undir stýri.
„Kannski hefði verið réttast að taka í lurginn á karlfíflinu,“ sagði pabbinn.
„Láttu ekki svona!“ sagði mamman.
„Við fengum allavega ókeypis mat,“ sagði sá yngri.