Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Side 86

K r i s t í n E i r í k s d ó t t i r
86 TMM 2016 · 4
venjulegt fyrir utan hnakkann sem er dálítið flatur. Mamma hennar hefur
ekki verið nógu dugleg að snúa henni, hugsar Elín og leikskáldið lítur á hana,
pírir augun.
Hvað? spyr hún og Elín hrekkur við. Hún frýs, segir ekki neitt en fleygir
frá sér sígarettunni og fer aftur inn í fundarherbergið.
Hún er svo ótrúlega mikill snillingur, er leikmyndahönnuðurinn að masa
og allir taka undir. Leikstjórinn segir að annað eins byrjandaverk hafi ekki
komið fram áratugum saman.
Og svo er hún svo ung, segir elsti leikarinn á svæðinu og hristir hausinn.
Þetta minnir mann á fyrstu verk Pinters, bætir hann við.
Fyrstu? segir næstelsti leikarinn og hnussar. Þetta er mun skyldara hans
síðustu verkum, myndi ég nú segja. Fyrstu verkin hans Pinters voru svo
leiðinleg …
Leiðinleg? hváir sá elsti en hættir strax við að taka slaginn.
Já, segir sá næstelsti, svona ljóðræna sem maður fær hausverk af! Þetta
verk er svo vel uppbyggt, svo rökrétt.
Í verkinu eru fjórar persónur.
Afasonurinn (18):
Kóngablá slikja. Agnarsmáar fléttur sem hreyfast af sjálfu sér. Þreytandi
nekt. Innilokuð lykt af sjálfsfróun.
Sonurinn (42):
Gljáandi Indigo. Drifkraftur úr neðstu chökru. Hann hefur tyllt og
passar sig að halda fastri, mjög sleipri, smárri perlu í endaþarmsopinu öllum
stundum.
Föðurbróðirinn (65):
Enginn fókuspunktur. Rúskinnskögur þyrlast af sjálfu sér. Skyggð gler.
Innanmein.
Faðirinn (70):
Augun eru mjög smáar, sleipar perlur sem hann þarf að passa sig að trilli
ekki úr tóftunum, eða verra, inn í tóftirnar og útum nasirnar. Honum fylgir
stilltur aðdáendahópur.
Ég sé fyrir mér rosalega hrátt svið, segir leikmyndahönnuðurinn alvöru-
gefin.
Ekki svart gólf, segir leikstjórinn, og í guðsbænum hafðu leikarana í skóm.
Ef við látum leggja gólf fer allt fjármagnið í það,