Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Side 87

E l í n , ý m i s l e g t
TMM 2016 · 4 87
Reddaðu því bara, mér er sama þótt verði bónuspokar á gólfinu, bara ekki
þessi svarta krítartafla, ég er svo þreyttur á henni.
Ég sé fyrir mér að allir verði í gráum fötum …
Ekki grá föt, gerðu það … og ekki heldur hvít eða svört. Það kostar ekkert
að sjettera, er það nokkuð? Hvar er stelpan? Ætlaði hún ekki að koma aftur
eftir kaffið? Hvenær getum við byrjað?
Hún hefur sennilega farið, segir yngsti leikarinn. Ég hitti hana fyrir
framan og hún virkaði eitthvað þessleg.
Farin? hváir leikstjórinn. En við erum ekki búin, það eru tveir tímar
eftir …
Tja, eins og við sögðum, þá er hún algjör snillingur, segir elsti leikarinn.
Snilligáfa hefur ekkert að gera með lélegan vinnumóral, segir sá næstelsti.
Jú, mótmælir sá elsti. Ef þú ert með köllun þá þarftu stundum að fara. Það
er kallað á þig og þá ferðu!
Sá næstelsti veifar hendinni eins og þetta sé alger vitleysa. Elín lætur sig
hverfa. Hún þarf ekki einu sinni að kveðja. Getur komið og farið einsog
henni sýnist.
Ellen gengur meðfram Kringlumýrarbrautinni, með gráa hettu sem stingst
uppúr vélprjónuðu peysunni. Hún er niðurlút og silaleg, dregur fæturna
eftir gangstéttinni. Henni er áreiðanlega kalt, hugsar Elín og hugsar um
lakk skóna hennar, hvernig þeir fyllast örugglega af slabbi undireins og sport-
sokkana, gráa af bleytu og kaldar tærnar. Hún rennir bílnum að hlið hennar
á næstu ljósum, hrindir hurðinni upp farþegamegin og kallar, spyr hvort
hún vilji far.
Leikskáldið horfir bara geðvonskulega á hana, rauði kallinn víkur fyrir
grænum og það er flautað á Elínu.
Ég skal skutla þér! kallar Elín en Ellen hristir bara höfuðið, lyftir annarri
hendinni, sýnir lófann með einhverju subbulegu kroti sem Elín getur ekki
lesið.
Allt í lagi þá litla frík, hugsar hún og gefur í.
Kassarnir standa á miðju stofugólfi. Elín kveikir á sjónvarpsfréttunum,
gengur nokkra hringi kringum þá en staðnæmist síðan allt í einu vegna þess
að hún man augnablikið þegar amma hennar dó. Um leið rykkist í augna-
blikið þegar mamma hennar fæddist og þegar hún dó, og þegar Elín fæddist
og þegar hún deyr. Augnablikið þegar hún deyr er ekki runnið upp en samt
rykkist í það, einhvers staðar í framtíðinni.
Mamma Elínar hafði verið frjó á grein sem annars hefði endað, nakin
og mjó. Bling, sagði laufblað, gat af sér annað og dó. Amma hennar talaði
stundum illa um dóttur sína og þá táraðist hún á meðan. Á vegg í stofunni
hékk mynd af henni í hvítum fermingarkyrtli, með hárið sett upp í ljósa