Tímarit Máls og menningar - 01.12.2016, Síða 130

H u g v e k j a
130 TMM 2016 · 4
Það er nokkru eftir þetta að Anne-
Line, sem hafði aldrei skrifað neitt fram
að þessu, fer að setja saman hinn mikla
þríleik. Um hann var þó allt á huldu,
lesendur tóku samt eftir því að með því
að raða saman stöfunum úr „Anne-
Line“ á annan hátt má fá út nöfnin
„Lena“ og „Nína“, og úr „Thorman“ má
einnig búa til nöfnin „Thorsen“ (ættar-
nafn Lenu) og „Schoeman“ (ættarnafn
Nínu). Þess vegna lá beint við að álykta
að í sögunni hefði Anna-Line skapað
tvær gerólíkar persónur úr sjálfri sér og
notað þetta form til að velta fyrir sér alls
kyns mótsögnum og vandamálum í
eigin lífi, og vinna úr sínum eigin hug-
myndum.
Sama árið og þriðji hluti sagnabálks-
ins kom út varð Anne-Line yfirmaður
„Greenpeace“, og fór þá að skrifa heim-
spekileg rit sem vöktu mikla athygli,
„Tilgangurinn helgar meðalið“ (2017) og
einkum „Af hærra sjónarhóli“ (2023),
sem varð metsölubók um víða veröld,
Barack Obama gaf hana öllum þeim sem
sóttu hann heim og páfi lét taka af sér
myndir með bókina í hendi, svo og fjöl-
margir leiðtogar aðrir. Anne-Line yfir-
gaf þá „Greenpeace“ og helgaði sig því
að setja niður deilur manna hvar á landi
sem var, einkum þær sem flóknastar
voru. Þótti hún standa sig afburða vel.
Árið 2025 var hún kjörin aðalritari
Sameinuðu þjóðanna og sagði blaða-
mönnum sem þyrptust að henni að hún
ætlaði að helga sig gagnkvæmum skiln-
ingi manna. Við hliðina á henni voru
eiginmaður hennar, Sliv Hermannsson,
og dætur þeirra tvær, ungar og smáar.
Kannske mun einhver klóra sér í koll-
inum yfir þessum hugmyndum Frans-
manna um Ísland, Íslendinga og afrek
þeirra, en ef litið er fordómalaust á
málin kemur þó í ljós að þær eiga við
nokkur rök að styðjast. Málvísindamað-
urinn þekkir t.d. hið mikla kaffiþamb
landans, þótt ályktunin sem hann dreg-
ur sé ótraust, og Gunnar Eiríksson er
svosem ekki hinn fyrsti Gunnar sög-
unnar sem vill ekki vera horfinn fóstur-
jarðar ströndum. Það sem skiptir þó
meira máli er að rithöfundinum franska
virðist vera fullkunnugt um sögu föls-
unar áráttu sumra Íslendinga og einnig
um draum þeirra um að hafa veröld alla
sem leikvöll fyrir sig, semsé útrásar-
hneigðina. Svo virðist hann þekkja
brambolt Íslendinga til að öðlast sæti í
Öryggisráðinu, – brambolt sem hefði
kannske heppnast ef ekki hefði komið
til þetta ótætis hrun. Þessu slær hann
haglega saman og býr til glæsilega
mynd.
En þessari mynd fylgir líka nokkur
hætta, því hvernig munu útlendingar,
Fransmenn og aðrir, bregðast við ef þeir
rekast á álver þar sem þeir eiga von á
ósnortinni náttúru og sjá fossunum
drekkt í uppistöðulónum? Svo ekki sé
talað um ef þeir frétta af því að „útrásar-
víkingarnir“ gömlu séu komnir aftur á
ballið, ákveðnir í að fá sér annan snún-
ing? Kannske væri landanum hollara að
hugleiða þessa ímynd landsins og velta
því fyrir sér hvort hún geti ekki líka
orðið á einhvern hátt að fyrirmynd. Það
er að vísu ekki ástæða til að flytja
skógar birni til Siglufjarðar, en hins
vegar gæti einhver hinna snjöllu rithöf-
unda landsins velt því fyrir sér að skrifa
bók af svipuðu tagi og „Af hærri sjónar-
hóli“.