Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1951, Qupperneq 203

— 201
1951
konum, sem höfðu verið rafrotaðar,
en án árangurs, og voru svo lagðar
inn i spítalann hjá honum, taldi hann,
að um helmingnum hefði beinlinis
versnað við rafrotin.
Um stemningsbreytingar sjúkling-
anna fara þeir Deshaies og Pellier
fáum orðum. Ber helzt stundum á
smáörlyndi eða óeðlilegri bjartsýni
(euphoria), sjaldnar þunglyndi, en all-
oft kvíða og angist, sem aðrir telja
miklu algengari. Um hræðslu við raf-
rot fara þeir nokkrum orðum.
Þeir telja (bls. 332), að þessi
hræðsla sé bundin við sjálfa kramp-
ana og byrji ekki, fyrr en eftir að
sjúklingurinn hefur fengið þá einu
sinni eða oftar. „Sjúklingurinn er
minnislaus, hann viðurkennir, að hann
hafi engar óþægilegar eða sársauka-
fullar endurminningar, en rafrotið
veldur honum angist, „animalement",
ef svo mætti segja, eins og stundum
gætir hjá nautum, er þau koma inn i
sláturhúsið.“
Að Iokum benda þeir á það, sem
þeir kalla „syndrome des électro-
choqués“ (bls. 333) — sjúkdómsmynd
hinna rafrotuðu (þ. e. a. s. aðallega
meðan á meðferð stendur, H. T.). Eru
á henni tvær hliðar, sú, sem snýr út
á við að umheiminum, og sú, sem
snýr inn á við, að manni sjálfum.
Út á við er fyrst og fremst um að
ræða einhverja edmeima tregðu, sem
birtist sem (gáfnafarslegt) áhugaleysi,
sem tilfinningasljóleiki, sem viljalöm-
un. Þrátt fyrir vmislegt svipað er þó
ekki um eiginlegt rugl að ræða, né i
strangasta skilningi sljóvgun (de-
mentia). Sjúklingurinn lætur ekki
neinar ruglingslegar hugsanir í Ijós,
einfaldlega af þvi, að hann er hugs-
analaus. Hann virðist skýr, skynja og
taka eftir, en er fjörlaus, getur hvorki
orðið upprifinn né niðursokkinn,
finnur engan lífsþrótt eða lifsgleði.
• •. Hann lifir í óákveðinni, innan-
tómri sælu (vague euphorie), ef til
vill brosandi, en sýnir lítt viðeigandi
viðbragð við tilfinningum eða geðs-
bræringum. Hann liefst ekki handa,
er passiv . .. Þetta ástand hefur sinn
sérstaka svip. Það kemur varla fyrir
6. rotið, getur haldizt þannig til loka
meðferðarinnar og haldið áfram enn
í 10—15 daga. Það þarf ekki að vera
bundið við rugl á undan. Það er ekki
bundið við neina sérstaka sjúkdóms-
mynd. Það virðist koma fyrir hjá 60%
sjúklinganna — allt að dómi Deshaies
og Pelliers. Það orkar ekki tvimælis,
að ýmislegt af þessu finnur maður að
sumum sjúklingunum árum saman
eftir meðferðina, oftast þó i vægari
mynd (H. T.).
Deshaies og Pellier halda áfram:
„Þótt sjúklingur hafi þessa sjúkdóms-
mynd út á við, þá þjáist liann ekki
subjektivt svo eða þannig af henni,
að hann geti ekki nákvæmlega lýst
„subjektíva syndromi“ hinna rafrot-
uðu, sjúkdómsmyndinni, eins og hún
lýsir sér inn á við fyrir sjúklingnum
sjálfum, sem okkur (D. og P.) virðist
svipa til þess, sem á sér stað um þá,
sem særzt hafa á höfði, fengið heila-
hristing eða liöfuðkúpubrot.“
Hin ágæta sjálfslýsing H. Bersots
er gott dæmi. Tveim klukkustundum
cftir rafrot i tilraunaskyni vaknaði
hann til vitundar við mikla vanlíðan,
ógleði, svima og kulda. Hann var
minnislaus um 5 daga aftur í timann
og hafði sára tilfinningu af þvi að
vera ekki áttaður í tíma. Á 8. klukku-
tímanum ltom minnið aftur. I 2—3
daga var yfir honum létt hundakæti,
utan við heiminn, áhyggjurnar voru
eitthvað deyfðar og fjarlægðar, bjart-
sýnn, en í 3 vikur á eftir átti hann
erfitt með að halda föstum hugmynd-
um og muna hluti; létt þunglyndi,
stundum hryggð, var yfir honum.
Hann þurfti mánuð til þess að finna
sig normal og hafði þá ekki nema eina
greinilega minnisgloppu frá því Vt
klst. fyrir rotið og í 3 klst. á eftir þvi.
„Bafrotið séð innan frá er miklu
minna óskaðlegt en séð utan frá“ er
niðurstaða Bersots.
„Þessi tilfelli (þ. e. „subjektíva
syndromið“) eru ekki undantekning-
ar, heldur hafa þau numið a. m. k. 20%
sjúklinganna, og liélzt ástand þeirra í
3—4 vikur, stundum 3—4 mánuði eftir
á. Þung tilfelli munu þó ekki hafa ver-
ið fleiri en 5%. Stundum kemur þetta
niður á sjúklingum, sem virðist hafa
batnað hvað bezt hin fyrri veikindi
26