Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1960, Blaðsíða 159

Röntgenmyndir af ökla, teknar 30.
f. m. (þ. e. 30. des. 1958), sýna, a‘ö
brotin á öklanum eru vel gróin, og
engin missmiði eru sýnileg á brotstöð-
unum. Skarð virðist hins vegar vera í
afturkant sköflungsins, og virðist þar
vanta nokkra mm á aftasta hluta lið-
flatarins. Liðurinn litur að öðru leyti
eðlilega út. Nokkur úrkölkun er í bein-
um, nærliggjandi öklaliðnum. Fóturinn
er ekki enn búinn að ná sér eftir
meiðslin, enda er þess ekki að vænta,
þar sem svo stutt er um liðið, siðan
slysið vildi til.“
Síðara hluta ágústmánaðar 1959 var
aftur til rannsóknar hjá prófessor
dr. med. Snorra Hallgrímssyni, og í
mjög greinargóðri álitsgerð frá pró-
fessornum, dags. 27. ágúst 1959, segir
s'-o, að undangengnum stuttum inn-
gangi;
»S. upplýsir i dag, að óþægindi í
h- fæti hafi ekki farið minnkandi síð-
ustu mánuðina. Hann var skárri seinni
Part s. 1. vetrar, er hann stundaði
aennslustörf, en lakari í sumar, er
úann fór að hafa meiri hreyfingu.
Rann þreytist fljótt í fætinum, og
yerður þá stinghaltur, er hann þreyt-
ist. Fœr einnig verk i öklann, það
^aikið, að hann hefur notað nokkuð
'erkjatöflur. Þá finnst honum h. fótur
yera ótraustur og þolir illa gang á
osléttu.
Við skoðun í dag kemur eftirfarandi
1 Ijós:
*f; fótur er litið eitt þrútinn, en
yagin áberandi skekkja sýnileg. Ör á
jynanverðum ökla, eins og áður er
fyst.
Nokkur þroti eða bjúgur virðist vera
. iegg, þvi hann mælist nú 1 cm
gudari, bæði um kálfa og mjóalegg,
vinstri- Hreyfingarhindrun i
oklalið virðist öllu meiri en í jan. s. 1.
^P- e. í jan. 1959).
2q„ styrbeyging (dorsalflexion) er nú
ji, minni h. megin en v. megin, en
eygíng 5—jqo minnj íj_ megin. Þá
e-u niiðarhreyfingar í h. fótliðum að-
ns um helmingur þess, sem eðlilegt
„ j ^'ðað við v. fót. Greinileg hlið-
.'reyfing finnst ekki í h. öklalið.
ökl 0ni§enmyn<fir teknar af báðum
Um sýna væga úrkölkun í báðum
öklabeinum h. megin Þau eru litið
eitt fyrirferðarmeiri h. megin en v.
megin, en annars sjást engin missmíði
á þeim eftir brotin. Þá kemur í ljós
skarð i liðflöt sköflungsins, aftast, og
er þar efalaust um að ræða missmíði
eftir brot á afturbrún sköflungsins.
Enn fremur sést nú, að gliðnun hefur
átt sér stað á liðgafflinum, en liðbil-
ið milli innra öklabeins og völunnar
mælist 2—3 mm víðari h. megin en
v. megin.
Hér er um að ræða nokkra bæklun
á h. öklalið af völdum slyssins, en hún
er aðallega fólgin í nokkurri vikkun á
öklagafflinum, sem hefur í för með sér
óeðlilega hliðarhreyfingu í öklaliðn-
um. Hún er hins vegar ekki það mikil,
að hún sé greinilega finnanleg við
kliniska skoðun. Þá er og missmiði á
liðfleti sköflungsins.
Hvorttveggja þetta, þ. e. vikkun
gaffalsins og sköddun liðflatarins, mun
hafa í för með sér óeðlilegt slit
(arthrosis) i öklaliðnum, þegar tímar
líða.“
S. mætti hjá mér undirrituðum til
viðtals og skoðana 29. des. 1958, 15.
júli 1959 og 25. ágúst 1959.
Hann kveðst hafa hlotið brot á
hægra ökla 25. júlí 1958 við fall úr
stiga, er hann var að bera sements-
blöndu á gafl verbúðar Hafsilfurs hf.
á Raufarhöfn. Hann hafi daginn, sem
hann slasaðist, verið fluttur i Fjórð-
ungssjúkrahúsið á Akureyri. Þar hafi
Guðm. Karl Pétursson yfirlæknir
gert að brotunum.
S. kvaðst hafa dvalið í sjúkrahúsinu
til 2. sept. 1958. Síðan verið i gips-
umbúðum til loka októbermánaðar
1958.
Þetta er í fullu samræmi við það,
sem áður er sagt í þessu sambandi.
S. greinir frá því, að hann hafi not-
að zinklímsumbúðir um þriggja vikna
skeið, eftir að gipsið hafi verið tekið
burt af hinum brotna fótlim, síðan
teygjubindi um nokkurt skeið.
S. kvaðst hafa orðið að fresta stund-
un dýralæknisnáms erlendis haustið
1958, sem hann hafði ráðgert, sökum
þess að hann slasaðist.
Auk þess hefði hann ekki treyst sér
til að stunda algenga verkamanna-