Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1960, Qupperneq 176

1960
— 174 —
þá hefur e. t. v. skert dómgreind sína
meS víndrykkju.
Ekki upplýstist í samræðum við H.
sjálfan eða aðra neitt nýtt um það,
sem fyrir kom aðfaranótt eða að
morgni hins 1.10.1961.
Tvimælalaust er, skv. rannsókn á
alkóhólinnihaldi í blóði, að kona hans
hlýtur að hafa verið mjög drukkin,
hann sennilega lika, þvi þess ber að
gæta, að þó mjög verulega minna
alkóhólmagn hafi fundizt i blóði hans,
þá hefur hann haldið áfram að brenna
alkóhóli og það þannig eyðzt úr blóði
hans, talsverðan tima eftir að kona
hans er látin.
H. man mjög óljóst það, sem gerðist
um nóttina, og kemur þar sennilega til
hvort tveggja, sljóvguð meðvitund af
völdum víndrykkju og svo geðofsinn.
Honum er fyllilega ljóst, hve illa er
komið fyrir honum, hvert ódæði hann
hefur unnið, og finnur sér enga af-
sökun.
Við líkamlega skoðun kemur ekkert
sérstakt fram, nema hvað útlit manns-
ins ber nokkurn vott um lifernismát-
ann. Engin einkenni finnast um vef-
ræna taugasjúkdóma af neinu tagi.
Heilarit sýnir svo óveruleg afbrigði,
að ekki verður upp úr þeim lagt, og
geta þau alveg haft eðlilega skýringu.
H. kemur eðlilega fram eftir ástæð-
um. Minni virðist nokkuð skýrt og
ótruflað, og hann gerir allvel grein
fyrir sér. Greind virðist i lélegra
meðallagi. Ekki er unnt að finna neitt
óeðlilegt innhverfi hjá honum, engar
þvingunarhugmyndir eða ranghug-
myndir, óeðlilegar rangtúlkanir, of-
skynjanir, sjúklegar tilfinningalífs-
sveiflur eða annað, er bent gæti á
íbúandi geðveiki eða aðrar sjúklegar
sálrænar truflanir.
Um er að ræða 35 ára gamlan sjó-
mann, sem kærður er fyrir að hafa
ráðið konu sinni bana.
Hann er sonur mikiis drykkju- og
óreglumanns, sem rækti afar illa
heimili sitt og nauðsynjar þess, og
endaði með því, að hann skildi við
konu sína og fluttist til föðurlands
síns, Noregs.
Hún giftist aftur íslenzkum manni,
og ólst drengurinn upp hjá þeim frá
11—12 ára aldri og úr því við sæmi-
legasta aðbúnað.
Hann þykir snemma ofstopi í skapi,
en kemur sér ekki illa að öðru leyti,
nema hvað hann er nokkuð óspekta-
gjarn í umhverfinu og er m. a. einu
sinni kærður fyrir lögreglunni fyrir
þær sakir, ekki nema 12 ára gamalt.
Bóknám er honum ekki að skapi,
barnaskólanám gengur þó slysalaust,
en þegar hann ætlar að byrja á iðn-
námi, gefst hann upp á öllu saman og
fer til sjós.
Nokkuð er hann byrjaður að drekka
í óhófi um þetta leyti og er óspekta-
maður talsverður i því ástandi. Á hann
sér langt „syndaregistur" af alls kon-
ar ölvunarbrotum.
1951 kvænist hann og virðist um
líkt leyti a. m. k. batna mjög að hegðun
til. Hann kemst a. m. k. mjög sjaldan
i kast við lögregluna þaðan af, eink-
anlega samanborið við það, sem áður
var.
Kona hans virðist talsvert stórbrot-
in í skapi einnig, og ber sambúð þeirra
merki þess. Kemur sennilega oft og
iðulega til átaka og ryskinga þeirra
á milli, einkanlega við skál, en býsna
oft mun hafa verið setið að sumbli,
þegar bóndinn kom úr siglingum. Lík-
ur benda til þess, að konan hafi verið
farin að drekka nokkuð þess í millb
en sönnur verða ekki á það færðar.
Verður þetta einatt að miklum ágrein-
ingi, og þykir nábúunum ekki tiltöku-
mál, þótt skarkali og óp heyrist úr
íbúð þeirra.
Afbrýðisemi er talsvert áberandi
hjá H., og eitt sinn, er hann kemur úr
siglingu og þau hjónin hafa setið nokk-
uð að sumbli eftir heimkomuna, fara
þau að rífast, og að því er hann ber,
verður það, að konan kallar hann öðru
nafni, hvað ofan i annað við annar-
legustu aðstæður, nafni manns, s®m
hann hefur talið, að ætti eitthvað óvið-
eigandi vingott við konuna, til þess
að hann veitist að henni með barsmíð-
um, frávita af reiði, og þegar hann
áttar sig, er hún hætt allri mótspyrnu
og með litlu lífsmarki og deyr, áður
en nokkuð verður við gert.
Álit mitt er því: H. R. M. er hvorki
fáviti né geðveikur, og sennilega ge '