Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1960, Blaðsíða 169

167 —
1960
berfættur og skólaus, en konan í hvít-
um, hælaháum skóm, áður en til átaka
kom á milli þeirra. Segir hann konuna
hafa reynt að verja sig, barið hann og
klórað og hrópað á hjálp, en þau hafi
farið víða um stofuna án þess að kveð-
ið hefði mikið að þvi að húsgögn yltu
um koll. Kveður ákærði hana hvað eft-
ir annað hafa kallað upp nafnið E.,
en við það hefði hann æstst. Hún haíi
sagzt elska þá báða, en við hvaða báða
hún átti, hafi hann ekki vitað. Þá seg-
ir hann Á. heitina oft hafa fallið i gólf-
ið i viðureign þessari og að því hefði
komið, að hún stóð ekki aftur upp.
Kveðst ákærði ekki minnast þess að
hafa sparkað í hana eða stigið ofan á
hana, þar sem hún lá þarna á gólfinu.
Ákærði segist svo hafa tekið Á. heit-
ina upp af gólfinu og borið hana inn
i rúm, en þá hefði verið lifsmark með
henni. Hann hafi ekki talað neitt við
hana þá eða siðar, enda talið hana
sofa. Hann segist hafa látið börnin fara
fram í eldhúsið, er hann bar hana inn
í rúmið og beðið þau um að vera þar,
meðan móðir þeirra svæfi, en þau
hefðu vaknað meðan á viðureigninni
stóð og viljað komast inn i stofuna, en
hann ekki leyft þeim það.
í nösum konunnar kveður ákærði
hafa verið blóð, sem hann hafi þvegið
burt með blautu handklæði, en meðan
hann hafi verið að þvi, segir hann sér
hafa fundizt eitthvað óeðlilegt við
hana, svo að hann hafi flýtt sér að
sima í ibúðinni og árangurslaust reynt
að hringja til móður sinnar, en þar
hafi enginn svarað. Ákærði hringdi
uú til G. B. V-dóttur og bað hana um
að koma strax til sín, sem hún gerði.
Er ákærði átti tal við G. B. í sím-
aun, spurði hún um, hvort eitthvað
væri að, og sagði hann það vera án
Þoss að skýra það nánar, en hún fór
þa þegar í leigubíl heim til hans, og
0Pnaði hann fyrir henni. Segist hún
ekki hafa getað séð áfengisáhrif á hon-
um og ekki heldur getað merkt þau,
er hún talaði við hann í símann. Að
eiðni ákærða kveðst hún hafa farið
'nn í stofu, og þar hefði hann tjáð
enni, ag hann mundi vera búinn að
^erja eiginkonu sína til óbóta, og að
un væri farin að kólna, jafnframt
því sem hann hefði beðið hana um
að hringja eftir sjúkrabíl, en hún náði
ekki símasambandi við slökkvistöðina,
svo að hún hringdi heim til dóttur
sinnar og bað hana um að annast
þetta fyrir sig. G. B. kveðst hafa far-
ið inn í svefnherbergið til að sækja
föt á börn ákærða, sem voru óklædd,
og þá séð hvar Á. heitin lá i rúminu
undir sæng, en andlit hennar hafi
verið óþekkjanlegt. Hún segist ekkert
hafa talað til Á. heitinnar og ekki
gert sér þá grein fyrir því, hvort hún
væri lifs eða liðin.
G. B. kveðst ekki hafa hreyft við
neinu i ibúðinni, nema hvað hún náði
í föt á börnin, og segir húsgögn ekki
hafa verið mikið úr skorðum, þó hafi
legubekkurinn (sófinn) í stofunni ef
til vill ekki verið alveg á sínum stað.
Meðan hún talaði í símann, kveðst
hún hafa séð ákærða færa eiginkonu
sína i föt, dragt, en fljótlega hafi
sjúkrabill komið að húsinu og hafi Á.
heitin verið flutt í honum í slysavarð-
stofuna og ákærði farið með, en hún
hafi klætt börnin, læst íbúðinni og
tekið þau með sér heim til sin.
Ekki kveðst ákærði vita, hvort lífs-
mark hafi verið með Á. heitinni, er
hann færði hana i dragtina, en segir
hana hafa verið í náttjakka, sem hann
færði hana ekki úr, og buxum, en
hvenær hún fór i þær, veit hann
ekki.“
Samkvæmt skýrslu rannsóknarlög-
reglunnar i Reykjavik var komið með
lík Á. heitinnar í slysavarðstofuna kl.
13.32 hinn 1. október.
í málinu liggur fyrir krufningar-
skýrsla prófessors Nielsar Dungal,
dags. 2. október 1961, svo hljóðandi:
„Samkvæmt beiðni yfirsakadómar-
ans í Reykjavík, dagsettri i dag, er i
dag, þann 2. október 1961, gerð réttar-
krufning á liki Á. H-dóttur.
í gær kl. 15.00 var undirritaður beð-
inn að koma af rannsóknarlögreglunni
inn á slysavarðstofu. Þar lá lik af
konu, sem sýnilega var nýdáin, þvi
að likið var enn glóðvolgt, ekkert far-
ið að stirðna og engir likblettir komíi-
ir fram. Upplýsti lögreglan, að maður
þessarar konu hefði komið með hana
á slysavarðstofuna látna og játað, að