Strandapósturinn - 01.06.1988, Qupperneq 75

allmörgum árum. En eftir þennan vetur urðum við trúnaðarvinir
meðan við höfðum spurnir hvort af öðru. Þetta gekk allt áfalla-
laust þennan vetur. Samstarfið við krakkana var oft ánægjulegt.
Við fundum upp á ýmsu til að gera tilbreytingu í hversdagslífinu
okkur öllum til ánægju og ef til vill nokkurs þroska. An efa var ég
oft talsvert erfiður og ekki alltaf hinn mildi leiðbeinandi. En um
vorið skildum við þó öll sátt og þeir sem áfram áttu að komast luku
skyldu sinni við kerfið.
Nú mætti ætla að ég hefði látið sem nóg væri, því ekki var
launahlutur minn mikill eftir þetta vetrarstarf, en ónei, ég réðist
aftur hinn næsta vetur og ef til vill nokkuð fúsari en áður. Nú
hafði verið ráðinn námsstjóri í Strandasýslu, Guðmundur Þ. Guð-
mundsson skólastjóri frá Finnbogastöðum, mætur maður, víð-
sýnn og áhugasamur um allt það sem snerti fræðslu og skólamál.
Hann var tiltölulega ánægður með mína tilhögun á skólahaldinu
og fer nú að hafa orð á því að ég þurfi að afla mér kennsluréttinda
og ljúka prófi frá Kennaraskólanum. Hann benti mér réttilega á
það, að félli mér starfið og vildi halda áfram mundi ég naumast
sætta mig við að vera hornreka á þeim vettvangi. Þetta vissi ég að
var satt, en hafði ég nokkurn verulegan áhuga á kennarastöðu?
Það vissi ég hreint ekki, enn sem komið var, þá var starfið í mínum
augum nánast þegnskylda við mína sveit. Mér þótti að vísu gott að
þurfa ekki að leggja fyrir mig púlsvinnu, en sauðkindur og hross
voru vinir mínir og mér var líka meinlaust við kýrnar. En skóla-
tíminn var nú aðeins sex mánuðir svo það gáfust ýmsir möguleik-
ar til annarra starfa yfir sumartímann. Kennarakaupið var hins
vegar varla umtalsvert t.d. hafði ég veturinn f936—f937
sexhundruð og fimmtíu krónur fyrir sex mánaða starfstíma. En
málið snerist ekki um það, heldur hvort ég hefði brjóstvit og
skaphöfn sem hæfði þannig að árangur næðist af starfinu svo að
ég sem veitandi og börn og foreldrar sem þiggjendur gætu við
unað. I sjálfu sér var ágætt að bæta nokkru við þá litlu menntun
sem ég hafði fyrir og ná auk þess starfsréttindum sem hægt var að
grípa til. Þau réttindi gátu aldrei orðið mér fjötur um fót hvað
annað sem ég legði fyrir mig. Menntun þarf ekki endilega að vera
arðbær fjárfesting í krónum talið, fremur til að auka þroska þeirra
73