Strandapósturinn - 01.06.1988, Blaðsíða 77

út frá þeim ályktanir sem ég alls ekki var fær um að gera á þeirn
árum sem þær urðu mér vitneskja. Því hef ég alltaf verið viss um
að nauðsynlegt er að gera ungu fólki vel ljósar hinar sögulegu
staðreyndir svo að það geti síðar þegar það öðlast aukinn þroska
dregið sjálft sínar ályktanir án nokkurrar innrætingar af hálfu
kennarans, sem fyrst og fremst á að vera fræðari.
í marsbyrjun settist ég svo í annan bekk Kennaraskólans. Það
gæti eflaust verið ýmsum nokkur skemmtilestur ef ég segði frá
hinni tvísýnu glírnu sem ég háði þetta vor. En hún vannst nokkuð
sómasamlega og það á ég kannski mest að þakka ómetanlegri
hjálp séra Sigurðar Einarssonar sem þá var kennari við skólann og
tók með mér marga aukatíma, einnig sumum skólasystkinum
mínurn sem lánuðu mér mikilsverðar glósur, einkum í stærðfræði
svo ég gat lært þau dærni utanbókar sem ég skildi ekki minnstu
vitund í, — en það fleytti mér yfir flúðirnar svo ég strandaði aldrei
alvarlega á neinu flæðiskeri. Vorið næsta 1934 lauk ég svo kenn-
araprófi og síðan má segja að kennsla hafi verið mitt aðalstarf í
hálfa öld. Þegar ég lít til baka er mér ljóst að það var fyrst og fremst
hvatning Guðmundar Þ. Guðmundssonar sem olli því að ég tók
aftur upp þráðinn og fór í Kennaraskólann og það finnst mér vert
að þakka. Hins vegar veit ég ekki við leiðarlok hvort ég settist á
rétta hillu þegar ég fór inn fyrir kennaraborðið, sjálfsagt hefði ég
kosið eitthvað annað fremur. Eg hef að vísu oftast náð þokkaleg-
um árangri í starfi og eignast marga góða vini, sjálfsagt líka aðra
sem virðist ég hafa verið harður og ekki nógu tillitssamur. En
vissir þættir í starfinu hafa veitt mér umtalsverða lífsfyllingu. Nú
er mikið talað um léleg kjör kennara og að þeirra hluta vegna
verði þeir að yfirgefa starfið og leita annarra og betri fanga og
einnig hitt að ekki sé nógu vel að skólunum búið hvorki með
húsakost eða kennslutæki. Þá verður mér til þess hugsað þegar ég
var að silast milli kennslustaða með föggur mínar annars vegar á
trússahesti og kennslutækin hins vegar. Húsakosturinn var annað
hvort annar endi baðstofunnar ellegar lítil stofa undir baðstofu-
lofti og stundum smaug reykurinn frá eldhúsinu niðri upp um
óþétt baðstofugólfið þegar húsmóðirin var að kveikja upp í gömlu
eldstónni. Þá vaknaði ég með súran sviða í augum. En það truflaði
75