Strandapósturinn - 01.06.1988, Blaðsíða 78

á engan hátt mína geðró né gerði mér leiða dvölina á heimilinu.
Krakkarnir vildu læra og ég var einn af heimilisfólkinu meðan ég
dvaldist þar. Líklega hef ég aldrei notið mín betur í starfi eða verið
ánægðari með árangurinn en þessi farkennsluár þó að ég byggi þá
við frumstæðustu skilyrði og hefði lélegasta kaupið. Þá hafði ég
nánust kynni af börnunum og jafnframt foreldrunum og naut
þess að finna starf mitt að nokkru metið. Einhvern veginn var það
svo að á þeim árum var sveitakennarinn ekki í fjötrum neins
ómanneskjulegs kerfis og var ekki sífellt að brjóta heilann um
launaumslagið sitt. Skólinn var aðeins í sex mánuði, hálft árið var
bæði kennarinn og nemandinn þátttakandi í lífsönn samfélagsins,
atvinnuháttum fólksins til sjávar og sveita, ekki síður þroskandi en
bókfræði vetrarins. Þá gafst dugandi mönnum tækifæri til að
hressa upp á fjárhaginn eftir tekjurýran vetur. Börnin þjáðust
ekki af námsleiða, það var nánast óþekkt hugtak. Auðvitað voru
þau misjafnlega viljug við námið rétt eins og aðra vinnu.
Líklega voru það þessi fyrstu fet á kennaraferli mínum sem
urðu þess valdandi að ég hélt áfram á þeirri braut. Mér fór að
þykja vænt um ungt fólk og hafði gaman af að vinna með því svo
lengi sem það vildi sjálft vinna með mér. Það er óhætt að segja að
kerfið hefur tekið miklum breytingum frá því ég fyrst varð einn af
starfsmönnum þess og miklum fjármunum verið varið til þeirra
breytinga, en hefur þeim að sama skapi fjölgað hlutfallslega nem-
endunum sem sagt verður um: „Hann er góður greyið, ég gef
honum fjóra.“
76