Strandapósturinn - 01.06.1988, Qupperneq 90

nú fast að ég keypti kirkjuna á fyrrgreindu verði. Ég gat nú ekki
neitað mér um að stríða mönnunum dálítið og var því mátulega
tregur til þess að ganga inn á þessi viðskipti, en á hinn bóginn vildi
ég auðvitað ekki láta mér happ úr hendi sleppa og lauk málum því
svo, að ég greiddi þeim 150 krónur fyrir kirkjuna og skildu báðir
aðilar ánægðir. Reif ég síðan kirkjuna og seldi nokkrum bændum í
sveitinni viðina úr henni. Græddi ég vel á þeim viðskiptum.“
Skömmu eftir að Isleifur hafði lokið frásögn sinni blés strand-
ferðaskipið í annað sinn til brottfarar. Var okkur feðgum því ekki
lengur til setunnar boðið. Kvöddum við Isleif og fjölskyldu hans
og þökkuðum fyrir góðgjörðir og ánægjulega samverustund, sem
fljót var að líða og héldum síðan hið snarasta til skips, sem beið
þess að flytja okkur síðasta áfangann til Reykjavíkur.
Eftirmáli
Þegar Isleifur keypti Tröllatungukirkju var í henni lítil og æva-
gömul kirkjuklukka. Ekki hefur þótt hæfa að setja svo ómerkilega
klukku í hina nýju og veglegu kirkju á Kollafjarðarnesi. En mat
manna á gildi hluta er ekki óbrigðult. í febrúar 1988 var mikill
dýrgripur dreginn fram í dagsljósið og metinn á 650 þúsund
krónur. Þarna var þá gamla kirkjuklukkan í Tröllatungu komin
aftur í leitirnar eftir að hafa verið týnd og gleymd í nærfellt 80 ár.
Var hún í eigu íslenskrar konu, sem búsett var í London. Taldi
þjóðminjavörður að klukkan væri frá 12. öld og meir en 800 ára
gömul. Væri því eftir miklu að slægjast fyrir Þjóðminjasafnið að
ná eignarhaldi á kirkjuklukkunni, sem er með elstu og merkustu
kirkjugripum hérlendis. Þótti því hæfa að efna til samskota um allt
land í þessu skyni. Sú viðleitni bar þann árangur að safnið eignað-
ist klukkuna, þótt verðið væri svona geipihátt.
Já. — Þær höfðu rentað sig vel 150 krónurnar hans ísieifs á
Tind. Ég sé hann fyrir mér með bros á andlitinu eins og í Stykkis-
hólmi forðum daga, er hann tíundaði nokkur þarfaverk frá bú-
skaparárum sínum í Kirkjubólshreppi.
88