Strandapósturinn - 01.06.1988, Page 103

fræðum. Gagnrýndi hann mjög presta og meðferð þeirra á kenn-
ingunni. Fór hann því sjaldan til kirkju. Var sagt, að eitt sinn hefði
Hallvarður verið við Árneskirkju og hlýtt á messu. Sat hann þá á
dyraþröskuldi kirkjunnar og hafði skorpinn skinnstakk yfir höfði
sér. Eitthvað fór boðskapur prestsins fyrir brjóstið á honum, því
er leið á ræðuna sneri hann sér við á þröskuldinum og sá prestur
eftir það aðeins í bakhlutann á honum. Að rnessu lokinni ræddu
þeir prestur saman og sagði Hallvarður þá við prest að hann hefði
farið stelandi og Ijúgandi í stólnum því þrjár tilvitnanir í ræðu
hans hefðu verið stolnar frá öðrum og rangfærðar.
Þótt kenning prestanna væri Hallvarði oft lítt að skapi var hann
sagður trúrækinn og til marks um það bar hann ævinlega á sér
Passíusálma Hallgríms Péturssonar og hafði tilvitnanir í þá á
reiðum höndum ef ástæða þótd til.
Ótrúleg björgun úr sjávarháska
Eins og áður er sagt var Hallvarður hið mesta þrekmenni. Þótt
hann væri afburða ferðamaður á landi var hann ekki síðri á sjó.
Verslunarferðir hans voru oft langar og erfiðar en hann sótti
einnig sjóinn af miklu kappi enda fiskinn vel. Lenti hann þá oft í
hrakningum og volki sem reyndi mjög á þrek hans og vitsmuni. Af
slíkum ferðum eru til margar sögur. Hér er ein slík:
Einn vetur sem oftar fór Hallvarður í hákarlalegu ásamt Jóni
bróður sínum. Mikill hafís lá fyrir landi. Gerði þá stórviðri mikið
og brotnaði báturinn við ísinn, en þeir bræður komust upp á ísjaka
með nesti sitt og tvo bjarnarfeldi en í þeim sváfu þeir í slíkum
sjóferðum. Isinn rak austur með landi og eftir nokkra daga voru
þeir staddir úti fyrir Skagafirði. Sáu þeir þá bát á hvolfi. Tókst
þeim að ná honum. Eftir mikla þrekraun gátu þeir snúið bátnum
við, ausið hann þurran og fleytt sér á honum til lands. Komu þeir
að landi undir Tindastóli og þar brotnaði báturinn.
Þeim tókst að bjarga sér í land og ganga að Reykjum á Reykja-
strönd þar sem þeir fengu alúðarmóttökur. Þaðan gengu þeir
síðan að Spákonufelli á Skagaströnd og komust síðan með viðar-
flutningsmönnum vestur á Strandir og heim. Um þetta ævin-
týraferðalag orti Hallvarður eftirfarandi vísu:
101
L