Strandapósturinn - 01.06.1988, Síða 118

minningum“ í 18. hefti Strandapóstsins. Skal hér einni sögu bætt
við þær frásagnir:
I fersku minni er mér að einhvern tíman var gestur kominn
heim, ég má segja það var Baldvin á Borgum, og mamma setti
fyrir hann kaffi og með því. Auðvitað stillti ég mér upp við borðið
líka. Allt í einu þóttist ég hafa gert merkilega uppgötvun og galaði
upp: „Mamrna, hann lét sex mola út í bollann". Hvorki mamma
eða gesturinn létu sem þau heyrðu þessa athugasemd, en eftir á
benti mamma mér á, að svona lagað væri megnasta ókurteisi, og
ég skammaðist mín svo innilega, að ég hef ekki gleymt þessu atviki
síðan.
Eg var strax sem krakki ákaflega lítið fyrir skepnur. Að því leyti,
og raunar flestu öðru leyti líka, var ég fjarska lélegt búmannsefni.
Eg var glámskyggn á allan búpening, þekkti skepnur því aðeins í
sundur að þær væru áberandi frábrugðnar að lit, og fjármörk hef
ég aldrei þekkt að neinu gagni. Samt þótti mér gaman að þykj-
ustubúskap sem við krakkarnir stunduðum mikið, og höfðum
horn og skeljar fyrir búpening. Eg get enn þá, eftir meira en 60 ár,
staðsett nokkuð nákvæmlega í huganum tóftarbrotin í Kolbeins-
ártúninu, þar sem við höfðum búin okkar. Ljúfustu minningarn-
ar frá bernskuárunum eru þó held ég tengdar ferðunum í æðar-
varpið og að ganga á rekann. Mér eru í barnsminni dýrðlegir vor-
og snemmsumarsdagar, þegar við þræddum strandlengjuna
kringum allt Kolbeinsárnesið og gátum átt von á að finna gersem-
ar reknar á land í hverri vík og hverjum vogi. Eða þá að koma
niður í Búðarvoginn og fara þaðan út í eyjar og hólma, þar sem
var æðarvarp, og setja upp svonefndar hræður. Minningarnar frá
þessum vordögum bernskunnar eru einkar ljúfar. En það sló
heldur betur fölva á þær þegar ég, mörgurn áratugum síðar, fór
eina hringferð um Kolbeinsárnesið og fann ekkert á rekanum
nema óhrjálegt plastrusl.
116