Strandapósturinn - 01.06.1988, Qupperneq 119

Jóhannes Pétursson
frá Reykjarfirði:
Að duga
eða drepast
Á fyrri tíð var það alltítt að menn væru einir á ferð oft um
langan veg og torsóttan, fjarri mannabyggðum í misjöfnum veðr-
um. Gat þá brugðið til beggja vona um ferðalok. Engin var þá
tæknin til að gera viðvart ef eitthvað fór úrskeiðis eða ferð tafðist.
Leið þá oft langur tími þar til fréttist um erfiðleika eða hörmu-
leg afdrif ferðamannsins. Þá var alltof seint að koma til hjálpar.
Þarf ekki um það að íjölyrða.
En ekki þurfti ævinlega langt að fara til að óvíst væri um aftur-
komu.
Eg ætla að greina frá einu slíku atviki, sem gerðist norður í
Skjaldarvík á Ströndum fyrir um sextíu árum.
Skjaldarvík er að ýmsu leyti sauðjörð góð miðað við fyrri tíma
búskaparhætti. Vetrarbeit var þar nokkur og íjörubeit veruleg. Á
þeirri tíð var slíkt talið til hlunninda og sett á vetur með það í huga.
Skjaldarvík er einnig all landstór jörð. Sauðfé og hestar gengu
tíðum úti fram á vetur í Bjarnarflrði hinum nyrðri. Var oft kom-
inn nokkur snjór, þegar tekið var á hús. Einkum voru það hest-
arnir, sem gengu í firðinum og undu sér þar vel. I raun voru þeir
lokaðir þar inni, ef svo má að orði kveða, eftir að snjó festi í
117