Úrval - 01.02.1962, Blaðsíða 42

50
ÚR VAL
álum er stundum tala'ö um Þor-
leif Árnason, mann Vatnsfjarðar-
Kristínar. Þeirra sonur var me<5-
al annarra Björn, maður Ólafar.
Björn var af auði sínum kallað-
ur hinn ríki. Hann varð hinn
mesti mektarmaður, og mun hafa
átt við Ólöfu að eiga slíkan
mann. Þau settust ekki í helg-
an stein, eftir að þau komu sam-
an, heldur bjuggu á ýmsum höf-
uðbólum sinum til skiptis, Vatns-
firði, Skarði, ættaróðali Ólafar,
Dg Reykhólum, er Björn Þor-
leifsson keypti eða tók undir sig
eftir Guðmund ríka Arason,
ribbalda mikinn, er fallið hafði
í ónáð hjá konungi og misst
eignir sinar. Annars virðist svo
sem þau hafi oft verið í ferðum
utanlands og innan. Sagt er, að
Björn héldi 18 sveina — reið-
sveina tygjaða, og ólöf 18 sveina,
Dg iðkuðu þessir sveinar mjög
útgöngur, þ. e. hólmgöngur,
þegar hjónin sátu um kyrrt, sem
sjaldan var lengi.
Björn Þorleifsson var hirð-
stjóri yfir öllu íslandi og lét
þá mikið til sin taka. Hústrú
Ólöf hélt skáld eins og gert hafði
Björn Jórsalafari. Sá hét Svart-
ur og bjó á Bæ í Króksfirði um
eitt skeið. Hann kvað lofsöng um
hústrúna, og sem hann kvað
mansönginn fyrir hana, sagði
hún: „Ekki nú meira, Svartur
minn.“ Þau Björn og hústrú Ólöf
fóru oft utan, og hafa myndazt
ýmsar sagnir um þau ferðalög,
sem ekki er gott að vita, hvert
mark skal á taka. Eina smásögu
segir séra Jón Egilsson í annál-
um sínum. Hún er um það, er
þau hjón fóru utan sem oftar.
Lentu þau i hafvillu og hrepptu
óveður og brutu skip sitt við
Grænlandsstrendur. Bjargaðist
enginn maður utan þau tvö. Þar
kom að tröllkarl og kerling. Batt
hann tvegga stikna klæði um höf-
uð Birni, en kerling þriggja
stikna léreft um höfuð hústrú
Ólafar. Þau höfðu stóra meisa á
herðum og settu hjónin sitt i
hvorn meis og báru þau þannig
langan veg, unz þau komu að
einum túngarði. Þau voru þá
komin til Garða, en þar var
biskupsstóllinn á Grænlandi.
Voru þau hjón þar um veturinn.
Um vorið komu þau út til íslands.
Þessi saga hefur á sér allt
snið þjóðsögunnar. Önnur saga
er til um utanlandsreisur þeirra
hjóna. Fengu þau stór veður og
rak til Orkneyja. Komu þá að
þeim enskir sjóræningjar, tóku
þau öll og fluttu til Skotlands.
En er það spurði Kristján I.
Danakonungur, lét hann leysa
þau út, og héldu þau siðan til
Danmerkur og fengu góðar við-
tökur af konungi. Var Björn
íþróttamaður mikill og hið mesta
prúðmenni. Gerði konungur