Úrval - 01.02.1962, Side 64

72
ÚR VAL
vél. Hún rýndi upp í loftið og
kom auga á hana. Þá varð henni
að orði:
„Ljót eru í honum hljóðin,
þessum.“
Ekki er að orðlengja það, að
hún hélt þetta útlendan fugl eða
jafnvel flugdreka, og þegar hún
var spurð að því, hvort hún
yrði ekki lofthrædd í svona far-
artæki, reiddist hún. Hún trúði
þvi ekki, að menn væru innan
i þessum skratta og liélt, að ung-
viðið væri að gabba sig. Að lok-
um kvaðst hún fara til húsbónd-
ans og spyrja hann, þvi að ekki
myndi hann ljúga að sér. En
þegar hann staðfesti söguna,
setti hana hljóða yfir furðum
þess tíma, sem hún lifði á.
Nokkru fyrr en öld bíla og
flugvéla rann upp, hafði hún
komizt í kynni við plóg. Hann
lá eitt sinn hjá garði í Litla-
Botni, er hún kom aðvífandi.
Hún staldraði við, gekk allt í
kringum hann, án þess að koma
þó alveg að honum, og virti hann
fyrir sér með vantrú og andúð
í svipnum. Þetta reyndist henni
líka óþurftarverkfæri, þvi að nú
var senn farið að plægja kálgarð-
ana, sem hún var vön að stinga
upp. Plógurinn skerti sjálft ríki
hennar. En því happi átti hún
að lirósa, að ekki lifði hún þá
daga, að tekið væri að sópa hey-
inu saman með vélum, sem gerðu
hrífur og rakstrarkonur óþarfar.
Sem betur fór hélt illgresið
áfram að spretta í görðunum,
þótt þeir væru plægðir, og þá
kom Stína gamla á vettvang í
strigapilsi sinu og lét greipar
sópa um það. Þótt hún sækti
þá vinnu af miklu kappi, gleymdi
hún ekki að huga að gulli og
gersemum i moldinni, enda
reyndist svo, að hún fann margt,
sem henni var fengur í. Trú
hennar á fólgna fjársjóði varð
bæði henni sjálfri og mörgum
unglingnum til mikillar ánægju.
Koparpening'um var sáð í beðin,
og meitlað var af koparpípum og
gerðir af hringar, sem voru
henni mátulegir. Síðan liðu dag-
arnir við skemmtilegar uppgötv-
anir og margvíslegar umræður
um það, sem fundizt hafði. Ekki
spillti, þótt unglingar væru með
henni i starfi, ef þeir kunnu
tök á þeirri gamansemi, sem
henni féll í geð. Að kvöldi dró
hún hringana á hönd sér, því
að neisti skartgirni blundaði í
brjósti hennar, en bjó um aðra
fjársjóði í.klúthorni og stakk í
veggjarholu. Vildi stundum svo
fara, að hún fann ekki aftur
alla sína sjóði, og var henni þá
ekki grunlaust, að haugbúi eða
huldumaður hefði vitjað eigna
sinna. En betta sakaði ekki svo
mjög, heldur kryddaði aðeins
tilveruna og gerði hana tilbreyt-