Úrval - 01.02.1962, Qupperneq 111

ÖSIÍUSALLA KIGNDI
119
læki og ár. Á Jökuldal efra, þar
sem öskufallið var mest, varð
fólk að flýja með fénað sinn af
17 jörðum, því að um sumarið
náðu grös ekki að gróa upp úr
vikurhrönnunum, og allt var
vatnslaust.
Bara að Kidcli væri kominn.
Ingibjörg Magnúsdóttir systir
Jóns Magnússonar ráðherra
minntist þessa atburðar í við-
tali í Mbl. á 90 ára afmæli sínu
1957, en faðir hennar var prest-
ur að Skorrastað í Norðfirði um
þær mundir. Hafði hann ætlað að
fara að messa er hann sá dimm-
viðrið, og fór út með disk, sem
aska féll á. Ingibjörg segir:
„Vissu nú allir að gos var
einhvers staðar í nágrenninu.
Um hádegisbilið sagði faðir
minn: -— Það kemur vist enginn.
Það er bezt að ég fari að lesa
húslesturinn. En þá dimmdi svo
snögglega, að það var rétt að
liann gæti lesið. — Við krakk-
arnir fórum þá fram að dyrum
og ætluðum að skyggnast út, en
þar var þreifandi myrkur, svo
að ég hef aldrei séð annað eins.
Við sáum ekki glóru. Annað veif-
ið birti upp i baðstofunni af
eldglæringum frá gosinu, en svo
varð allt dimmt aftur. Fólkið
varð yfir sig hrætt, hélt að dóms-
dagur væri runninn upp, en eink-
um var þó ein vinnukonan hel-
tekin af ótta. Hún lagðist upp í
rúmið sitt og kallaði i sífellu:
— Bara að hann Kiddi minn
væri nú kominn, svo að hann
gæti dáið með mér! — Kiddi
þessi var sonur hennar og dvald-
ist á næsta bæ, en hún var þess
fullviss, að nú væri komið að
endálokunum og bærinn mundi
brenna. En þá sagði Siggi bróðir
minn: — 0, ætli að hann pabbi
vissi ekki ef bærinn brynni!
Siggi var yngstur okkar systkin-
anna og hélt faðir minn á honum
allan tímann. Hann var hinn ró-
legasti, því að hann sá að faðir
okkar lét sér hvergi bregða. Ég
man hann sagði aðeins: — Þetta
gengur yfir. Það eru bara fjöll
að gjósa. — Þá urðum við krakk-
arnir rólegir i bili. — Um kvöld-
ið birti alveg upp og þá sáum
við að jörðin var þakin grárri
ösku sem náði sums staðar upp
í skóvarp. En afleiðingar af gos-
inu urðu voðalegar. Mestur hluti
vorsins g'ekk í það að hreinsa
öskuna og spretta var svo sem
engin. f Danmörku var efnt til
samskota handa Austfirðingum.
Þar var safnað peningum, kjöti
og korni og kom það sér ágæt-
lega, enda þurftu bændur að
farga miklum hluta af bústofni
sínum. En fólkið bjargaði sér og
ógn Dyngjufjalla gleymdist þegar
stundir liðu. Og grasið óx eins
og áður.