Úrval - 01.02.1962, Qupperneq 119

ÞEIR GLÍMA VIÐ ÓÐA SPRENGJUBÓFA
127
um sést glytta í rauð Ijós járn-
brautarlestar, sem hefur verið
stöðvuð skyndilega. í götunni
fyrir ofan bíða sjúkrabilar og
slökkvitæki átekta.
Maðurinn á brautarpallinum
lyftir varlega böggli og leggur
hann enn gætilegar frá sér ofan
i járnkassa, sem i er þykk olía.
Maðurinn gefur merki, og nú
sést annar maður í sams konar
búningi ganga til hans, og sting-
ur sá einhvers konar hlustunar-
tæki ofan í olíuna. Hlustunar-
tækið er tengt við þráð, sem
iiggur til þriðja mannsins, og
hefur hann heyrnartól við eyru
sér.
Hlutverk þessa manns er að
hlera, hvort nokkurt klukku-
hljóð berist frá bögglinum. En
í þetta sinn er ekkert hljóð að
heyra. Hinir mennirnir tveir
bera nú kassann út á autt svæði.
Eftir nokkra bið er pakkinn
opnaður með löngum töngum,
sem er stjórnað úr fjarlægð.
Það kemur i Ijós, að innihald
pakkans er vitisvél: púður-
sprengja og sýruflaska, sem ætl-
azt er til að kveiki í sprengi-
þræðinum, þegar neðanjarðar-
lestin ekur þar yfir.
Mennirnir sem fást við þessi
hrollvekjandi störf, eru í sér-
stakri deild leynilögreglunnar i
New York. Þetta eru mjög færir
menn, fjórtán talsins.
Undanfarin ár hefur ótti við
alls konar vítisvélar færzt mjög i
aukana i New York. Árlega koma
fram hundruð hluta, sem vekja
tortryggni. Flestir þeirra eru þó
meinlausir.
Hlutverk umræddrar lögreglu-
deildar er tvöfalt: í fyrsta lagi
að fjarlægja banvænar sprengjur,
og í öðru lagi að hafa upp á
þeim skaðræðismönnum, sem
framleiða og koma þessum
sprengjum fyrir.
Venjulega eru vítisvéladólg-
arnir i öðrum flokki en aðrir
glæpamenn. Þeir starfa flestir
einir sins liðs og eiga sér enga
sakaskrá. Svo var um dólginn,
sem leiddi þræði frá rafkerfi
híls eins til sprengju, sem stað-
sett var undir bílstjórasætinxi.
Eftir langa leit tókst lögregl-
unni að klófesta illvirkjann. Og
það kom í Ijós, að hann vissi
litið um fórnarlamb sitt. Hann
hafði einu sinni séð manninn
koma hranalega fram við konu
sina i veitingastofu einni, og
það nægði til að hlása honum i
brjóst þeirri hugmynd að ryðja
honum iir vegi.
Einna stórhöggvastur var sá,
sein gekk undir nafninu ,,'Brjál-
aði sprengjumaðu rinn“. Um
nokkurra ára skeið kom hann
fyrir vítisvélum í ýmsum stór-
byggingum í New York. Flestum
var sprengjunum ætlað að: