Úrval - 01.02.1962, Side 138

146
ÚR VAL
tíð eftir máltíð og bros eftir
bros. Þú efast ef til vill um,
að þú getir talað, litið út og
etið á sama hátt og áður. Ef þú
ert dálitið þolinmóður, mun þér
takast það, því að tannlæknar
árið 1961 eru þrautþjálfaðir
tannvélamenn ekki síður en
læknar.
En samt langar þig líldega til
að hnippa óþyrmilega í tann-
lækninn, þegar hann setur fyrst
upp í þig gervitennurnar. Þú
befur búizt við þeim skrýtnum,
en þessar nýju „búðartennur“
fylla alveg á þér munninn. Var-
irnar virðast skaga fram yfir
nefbroddinn; það virðist ekkert
pláss fyrir tunguna.
Ef þú ert sem keflaður og tár-
in renna úr augunum, þá bíttu
nýju tönnunum þétt saman, and-
aðu djúpt gegnuin nefið, og þá
liða þessi óþægindi brátt frá.
Með timanum hverfur einnig sú
tilfinning, að þú sért með fullan
munninn.
Þegar frá líður, munu smá-
vöðvar í tungu, vörum og kinn-
um hjálpa þér mikið til að
venjast nýjum tanngörðum, en
fyrstu viðbrögð þessara vöðva
eru að spýta tönnunum út. Það
líða að minnsta kosti einn eða
tveir sólarhringar, þar til vöðvar
þessir læra viðbrögð, sem að-
stoða við að halda tanngörðun-
um i réttum skorðum.
Meðan þú ert að venjast nýju
tönnunum, muntu finna, að það
er allt öðruvísi að borða með
þeim en eigin tönnum, sem hver
um sig er rótföst í kjálkabein-
inu. Sumar matartegundir eru
verri méð það en aðrar að af-
laga tennurnar, og fyrsta kastið
er ráðlegast að taka litla bita og
borða hægt. Tilraunir hafa sýnt,
að gervitennur hafa um það bil
einn fjórða af bitkrafti náttúru-
tanna.
Heilræði um át.
En láttu þetta ekki hræða
þig. Þegar þú hefur einu sinni
lært að borða með gervitönnum,
muntu ekki verða afetinn við
borðið. Það er ekki vandalaust
að ná leikni i fyrstu. Áður en
viðhragðsvöðvarnir hafa lært
sitt hlutverk, getur komið fyrir,
að neðri tanngarðurinn sporð-
reisist og lendi upp á rönd í
munninum eða hinn efri losni
úr skorðum, hve vel sem hann
er gerður.
Þegar tuggið er með gervi-
tönnum, er bezt að klemma þær
fast um bitann og hreyfa um
leið ncðri góminn aftur og upp
á við. Maturinn er þá malaður
við bitflöt efri gómsins með
því að hreyfa hinn neðri. Því
betur sem neðri gómurinn er
hreyfður aftur og upp á við,