Úrval - 01.02.1962, Page 149
KRAFTAVERKIÐ Á SJÚKRASTOFUNNI
157
er lítið barn þar, sem er mjög
veikt. Þér getiS verið þar til
aðstoðar, þar til ég sendi eftir
yður.“
Ég kleif upp alla þrjá stigana
og gekk til barnadeildarinnar
og gaf mig fram við hjúkrunar-
konuna, sem þar var að starfi.
Hún var lágvaxin og feitlagin,
með góðlegt andlit og talaði
með skozkum hreim.
„Það er þriggja mánaða smá-
barn, sem kom hingað fárveikt
i gær. Dr. Hamilton er hjá þvi
núna, en það á víst ekki langt
eftir ólifað. Veslings litla barnið.
Við urðum að skira hana áðan,
svo að hún færi ekki nafnlaus
aftur. Ég hugsa, að foreldrarnir
komi bráðum. Ég vona bara, að
þau komi nógu snemma til að
sjá barnið á iífi.“ Og þar með
hvarf hún inn í eina sjúkra-
stofuna.
Ég fór þegar i stað að brjóta
saman ósköpin öll af lökum og
öðrum sængurfatnaði og var að
hugsa um það, hvernig ungbörn
dæju.
Þá voru dyrnar opnaðar.
„Hvar er hún? Hvar er barnið
mitt, hjúkrunarkona?“ spurði
ung kona með skelfingu i rödd-
inni.
„Eruð þér frú Walshe?“
spurði ég varfærnislega.
„Já. Er hún enn þá ...“ Hún
hikaði við.
„Ég veit það því miður ekki,
frú Walshe,“ sagði ég og leiddi
hana að herbergi hjúkrunarkon-
unnar. „Viljið þér ekki setjast
hérna, meðan ég næ i hjúkrun-
arkonuna?"
Þegar ég fór til að ná i hjúkr-
unarkonuna, tók ég eftir því, að
konan kom á eftir mér, og nú
var maðurinn hennar með
henni. Litlu siðar birtist hjúkr-
unarkonan.
„Þetta eru foreldrarnir,“ sagði
ég-
„Frú Walshe,“ sagði hjúkrun-
arlconan, „barnið yðar er alvar-
lega veikt. Dr. Hamilton er hjá
því núna. Það er í súrefnis-
tjaldi og hefur nýlega fengið
inngjöf til að örva hjartað. Við
gerum allt, sem í okkar valdi
stendur, en þetta er erfið bar-
átta fyrir veslings barnið. Þér
getið farið inn til þess stutta
stund, þegar læknirinn er kom-
inn út.“
Konan starði á hana vantrúuð,
þangað til maður hennar lagði
höndina á öxl henni; þá fór hún
að snökta.
„Ég skal færa yður tesopa,“
muldraði ég og vonaðist til, að
þau færu aftur þangað sem þau
hittu mig. Síðan hvarf ég fegins
hugar inn í eldhús deildarinnar.
„Ó, guð, ekki taka það, ekki
taka það,“ sagði ég upphátt, er
ég kom þangað inn.