Úrval - 01.02.1962, Blaðsíða 151
KRAFTAVERKIÐ Á SJÚKRASTOFUNNI
lítið líkklæði í rúmfataskápnum,
og það setti ég á vagninn og ýtti
honum að glugganum.
Rétt í því varð ég gripin ein-
hverri dularfullri kennd.
„Hún getur ekki verið dáin,“
sagði ég upphátt við sjálfa mig.
Ég svipti opnum dyrunum,
þaut út á ganginn og opnaði
varlega dyrnar að sjúkrastof-
unni. f herberginu var dauða-
kyrrð. Með öndina í hálsinum
gekk ég yfir að vöggunni. Þar
var súrefniskassi úr gagnsæju
plasti með loki. Hinn litli,
hreyfingarlausi líkami barnsins
var orðinn bláhvítur á litinn.
Á mælinum á súrefnisgeyminum
mátti sjá, að lokað hafði verið
fyrir súrefnisgjöfina. Svartur,
sívalur geymirinn stóð þarna
þegjandi, og leiðslurnar voru
enn festar við súrefniskassa
barnsins.
Án þess að vita hvað ég
gerði, opnaði ég fyrir gjöfina
og horfði á lifgandi gasið
streyma inn í kassann. Ég opn-
aði lokið ofurlítið, setti báðar
hendur mínar á brjóst barnsins
og hóf að þrýsta loftinu út úr
lungunum. Siðan sleppti ég og
endurtók þetta svo í fimm min-
útur, unz dyrnar opnuðust hljóð-
lega.
Hjúkrunarkonan kom inn og
ýtti líkvagninum á undan sér.
„Hvað i ósköpunum eruð þér
159
að gera?“ hrópaði hún upp yfir
sig.
„Ég veit það ekki, en mér
finnst ég verða að gera það,“
svaraði ég. „Hún má ekki deyja.“
Og sjálf var ég jafnundrandi á
svarinu og hún.
„Barnið hefur verið dáið í
næstum fimmtán mínútur. Héð-
an af getur ekkert bjargað því,
veslings litla barninu. Þið eruð
sumar ykkar svo ungar, að þið
getið eklci horfzt í augu við
þennan hluta starfsins. Þér hefð-
uð ekki átt að fara hingað inn.“
Hún ýtti frá sér vagninum og
hvarf út úr herberginu mér til
mikillar undrunar.
Er ég hélt áfram, fannst mér
sem ég hefði ekki lengur stjórn
á sjálfri mér. Hendur minar
hreyfðust vélrænt, eins og ein-
hver annar en ég stjórnaði
reglubundnum hreyfingum
þeirra. Ég leit á úrið mitt og sá,
að klukkan var hálffimm.
Dyrnar opnuðust aftur, og
hjúkrunarkonan kom inn. Hún
hélt á hvitri lilju, setti hana á
vagninn og tautaði fyrir munni
sér:
„Veslings stúlkan, hún getur
ekki nfborið jjetta. Það er bezt
að ég leyfi henni að vera í
friði nokkra stund.“ — Og síðan
fór hún út aftur.
Andlit barnsins bar merki um
súrefnisskort. Kinnarnar voru