Úrval - 01.02.1962, Page 163

MANNÆTUHLÉBARÐINN
171
voru fluttar þær fregnir, aS hlé-
barðinn hefði komið í þorpið
uPpi í fjöllunum, skammt fyrir
ofan bústaðinn, þar sem ég
dvaldist, og drepið konu eina,
sem sal um kvöldið á þröskuld-
inum og þvoði upp matarílátin
að kvöldverði loknum, eins og
hún var vön. Þegar eiginmaður-
wn, sem inni sat, heyrði ekki
lengur glamra neitt i pottunum,
kallaði hann fram í dyrnar, en
harst ckkert svar, og er liann
komst að raun um að kona hans
var horfin, læsti hann dyrum
harðlega. „Að hvaðg gegni liefði
það komið, þótt ég hefði farið að
^eggja líf mitt í hættu við að
elta hlébarðann með iík hennar
1 kjaftinum út í myrkrið“, sagði
hann. Rökrétt — en óneitanlega
dálítið kaldranalegt.
Þröngur stígur lá upp að dyr-
Unum, en íbúðarhús báðum meg-
in, og hafði þeim öllum verið
lokað vandlega um kvöldið,
þegar ibúarnir heyrðu hrópin.
Slóðin sýndi að hlébarðinn hafði
dregið Hk konunnar góðan
spöl og inn i gil nokkurt, þar
sem hann hafði étið það í næði.
Skammt frá gili þessu hafði
heystakkur verið gerður uppi i
greinum valhnotutrés. Ég bjóst
fyrir uppi i heystakknum, með
stofn trésins við bak mér og
sneri mér að mynni gilsins.
Myrkur næturinnar fer mjög
eftir manninum sjálfum — það
er einum glórulaust myrkur,
sem öðrum er einungis dimmt
rökkur, og ég er orðinn þvi svo
vanur að liggja úti á nóttum, að
yfirleitt sé ég alltaf nokkuð frá
mér, nema himinn sé kafskýj-
aður. Ég hafði sett lítinn, hvít-
an stein hjá leifunum af líkinu,
og hugðist hafa hann til marks.
En ég hafði ekki heppnina með
mér þessa nótt, eða öllu heldur
— ólánið var yfir íbúunum i
Garhwal. Óveður skall yfir með
hellirigningu, þrumum og eld-
ingum. Um leið og' rigna tók,
heyrði ég steina velta í gilinu
og skrjáfa i grasinu við rætur
trésins —- hlébarðinn hafði leit-
að skjóls, beint niðri undir hey-
stakknum, þar sem ég sat. Sjálf-
ur hafði ég ekkert skjól og hímdi
holdvotur og kaldur i heyinu.
Þetta var einhver sú versta
hryðja, sem ég hef nokkurn tíma
verið úti í. Þegar hún stóð sem
hæst, sá ég Ijósker borið heim
að þorpinu og að liústað mínum
þar, og furðaði mig á hugrekki
þess, sem þar væri á ferð. Dag-
inn eftir komst ég að raun um,
að þar hafði verið á ferðinni
sendiboði með rafmagnsljós-
ker, sem stjórnarvöldin í Pauri
höfðu lofað að senda mér, og lét
hann hvorki fárviðri né óttann
við hlébarðann aftra för sinni.
Hefði sendiboðinn komið þrem