Úrval - 01.02.1962, Side 167

MANNÆTUHLÉBA RÐINN
175
þa'ð, en ekki leizt þeim á að ég
kæmist upp í tréð stigalaust.
Undir kvöldið komu þeir með
geitina, og þegar hún hafði verið
tjóðruð, tókst mér að klífa tréð
Og dró því næst riffilinn upp
til mín á taug með aðstoð þeirra.
Síðan héldu þeir brott, en ég
varð eftir með geitinni. Kvöldið
var hið fegursta og útsýnið stór-
fenglegt ofan úr brekkunum, en
geitin hafði ekki meiri áhuga á
því en hún hafði á að kalla hlé-
barðann að, þvi hún lagðist óð-
ara niður i grasið og lét síðan
ekki á sér bæra. Ég afréð þvi að
reyna að kalla hann að sjálfur.
Því er þannig farið, að karl-
hlébarðar þola öðrum karl-hlé-
börðum það illa að fara inn á at-
hafnasvæði sitt. Nú var athafna-
svæði morðingjahlébarðans afar-
vítt, svo ekki var annað liklegra
en fleiri karl-hlébarðar hefðust
þar við. Annað var það, að fengi-
tími hlébarðanna var tæplega
liðinn, og því var ekki að vita
nema morðingjahlébarðinn tæki
eftirhermutilraun mína sem
breimkall hlébarðalæðu. Þegar
myrkt var orðið, hóf ég því
hermiknll mitt og mér til mikill-
ar ánægju og undrunar var því
tafarlaust svarað af hlébarða um
tvö hundruð metra niðri i brekk-
unni og nokkuð til hægri við
hásæti mitt. Vegna þess hve
þarna var klettótt og mikið af
þyrnigróðri, þóttist ég vita, að
hlébarðinn mundi ekki koma
beinustu leið að trénu, heldur
krækja eftir lágum áshrygg,
enda sannfærðist ég um það,
þegar hann svaraði kalli minu,
og var hann þá mun nær. Sið-
an beið ég unz hann kallaði, þá
svaraði ég, og einnig er hann
kallaði næst, og nú var hann
ekki nema í fimmtíu til sextíu
metra fjarlægð. Ég hafði raf-
magnsljósið á riffilhlaupinu og
var reiðubúinn að kveikja á
því um leið og ég heyrði hlé-
barðann ráðast á geitina, og
fingurinn hafði ég á riffilgikkn-
um.
En nú gerðist óvænt atvik,
sem hafði hin óæskilegustu áhrif
á leikinn frá mínu sjónarmiði
■— hátt uppi í hlíöinni gall við
kall annars hlébarða. Hlébarð-
inn, sem ég hafði lokkað í
grennd við tréð, hlaut að taka
þetta þannig, að læðan hefði
teldð sprettinn og vildi espa
hann með þeirri glettni sinni,
en þar sem hann var nú kominn
í nánd við tréð, þorði ég ekki að
blanda mér frekar í leikinn af
ótta við, að hann mundi upp-
götva blekkinguna. Raunar gat
átt sér stað, að hlébarðinn hefði
þegar fundið þefinn af geitinni,
og þá mundi hann áreiðanlega
ekki standast freistinguna að
drepa. En hamingja geitarinnar