Úrval - 01.02.1962, Side 168

17G
Ú R Y A I.
var meiri en mín; næst þegar
ég heyrSi til karlhlébarðans var
hann kominn hátt upp í lilíð-
ina, og stundarkorni siðar
heyrði ég breimleik þeirra uppi
í skógarjaðrinum.
Nei, morðingjahlébarðinn var
ekki bráðfeigur þessa nótt. Aftur
á móti hugði ég um hríS að ég
væri það, því aS allt i einu
skall yfir svo feiknsterkur storm-
sveipur, að furutréð svignaði
við og mér kom ekki annað til
hugar en stofn þess nuindi bresta
þá og þegar. Um leið og þessum
fyrsta sveip slotaði nokkuð og'
tréð rétti úr sér, notaði ég tæki-
færið og batt riffilinn við grein,
svo ég gæti beitt báðum höndum
við að halda mér þegar næsta
hviða kæmi, sem að öllum lik-
indum yrði sízt minni. AS visu
hlaut furan aS hafa staðið af
sér marga slílca storma, en þá
hafði ekki neinum aukaþunga
verið til að dreifa, og sem betur
fór var lnin tiltölulega ung og
stofninn því sveigjanlegUr. Svo
skall á önnur hviða og öllu meiri,
og síðan hver á eftir annari,
og það var því líkast langa hríð,
sem ég væri staddur i siglutoppi
á skipi i hamslausu ölduróti.
Loks lægði storminn jafn skyndi-
lega og hann hafði skollið á. Ég
varð kyrrðinni feginn, og þar
sem ekki þurfti að gera ráð fyrir
heiinsókn hlébarðans í hráð, tók
ég það ráð að verða geitinni
samferða inn í draumalöndin.
Ég vaknaði snemma morguns
við það, að kallað var til mín
undir trénu. Þar voru komnir
sömu þorpsbúarnir og áður og
tveir unglingar i för með þcim.
Ræddu þeir margt um hlébarða-
lætin uppi í hlíðinni um nótt-
ina og höfðu gaman af, þegar ég
sagði þeim hvern þátt ég hefði
átt í þeim. Ofsahvasst hafði ver-
ið í þorpinu um nóttina, og hafði
annar þeirra fullorðnu misst
kofann ofan af sér út í veður
og vind. „Það gerði ekkert til,“
sagði hann. „Ég hef lengi ætl-
að að byggja nýjan kofa, og nú
losna ég við það ómak að rífa
þann gamla.“
Hólmganga hlébarða.
Dagurinn 14. apríl 1926 mun
lengi i minnum hafður í Garh-
wal. Þann dag vann morðingja-
hlébarðinn sitt hinzta víg.
Þegar degi var tekið að halla,
kom ekkja nokkur heim frá lind-
inni ásamt dóttur sinni, níu
ára, syni sínum, átta ára og syni
nágrannans, sem var tólf ára að
aldri, og báru þau öll vatn í
krukkum og brúsum.
Húsakynnum var þannig hátt-
að, að undir allri byggingunni
var korngeymslukjallari, lágur
úr jörð, og svo íbúðarhæð með
verönd meðfram allri framhlið-