Úrval - 01.02.1962, Qupperneq 170

178
ÚRVAL
sína yfir þrjá steinveggi, suma
háa, og þyrnigerði, áður en hann
komst á nautgripaslóð, en þegar
trumbuslátturinn og skothríð-
in hófst í þorpinu, hafði hann
sleppt líkinu og runnið á flótta.
Þegar ég kom affur heim til
ekkjunnar, fékk ég að láni járn-
karl og sterkan járnhæl, lyfti
einni steinflögunni, rak járnhæl-
inn fast niður og dró í hann
alllanga keðju, og lagði flöguna
síðan í samt horf. Að þessu
loknu lét ég bera lik drengsins
út í garðinn og binda fast við
keðjuna, en áður hafði ég látiö
fjölskyldu ekkjunnar flytja sig
í bili úr herbergjunum, sem
sneru út að veröndinni og skip-
að svo fyrir, að hún héldi sig í
bakherbergjunum um nóttina og
einnig lagði ég ríkt á um það
við fjölskylduna og nágrannana,
ana, að hafa eins hljótt um sig
og frekast væri unnt. Loks laug-
aði ég mig úr lindinni og lagði
hálmvisk á veröndina úti fyrir
dyrunum að íbúð ekkjunnar, og
bjó mig undir næturvökuna,
enda var nú skammt myrkurs
að biða.
Þrátt fyrir allan hávaðann og
gauraganginn nóttina áður, þótt-
ist ég þess fullviss, að hlébarð-
inn mundi snúa aftur og leita að
bráð sinni, og halda heim í þorp-
ið, þegar hann fyndi hana ekki,
í von um að geta orðið sér þar
úti um aðra. Honum hafði veitzt
allt svo auðvelt í fyrsta skiptið,
að mikil líkindi voru til þess
að hann vildi freista öðru sinni,
og ég var hinn vonbezti.
Iíiminn var myrkvaður skýj-
um og í fjarska buldu við þrum-
ur annað veifið, svo búast mátti
við regni og stormi þá og þegar,
enda lét hvorugt á sér standa.
Um skeið var slík birta af elding-
um, að ég hefði hæglega komið
auga á rottu, ef hún hefði skotizt
yfir garðinn og að öllum líkind-
um getað skotið hana. Regninu
slotaði þó innan skamms og
þegar ég naut ekki lengur birtu
af eldingunum, sá ég ekki nema
nokkra þumlunga frá mér. Nú
mátti gera ráð fyrir að hlé-
barðinn færi að skríða úr fylgsni
sínu og leita að bráðinni. Myrkr-
ið var grafarhljótt; ég lagði við
hlustirnar, því að nú varð ég
að treysta á heyrnina eingöngu
og í því skyni hafði ég fest keðju
í hælinn í stað reipis, að ég gæti
heyrt í hlekkjunum þegar morð-
ingjahlébarðinn hréyfði við lík-
inu.
Ég lá hreyfingarlaus með riff-
ilinn skotbúinn og hlustaði og
hvessti sjónir út í myrkrið. Allt
í einu heyrði ég skrjáf í þurrum
hálminum og fann eitthvað
mjúkt og loðið strjúkast við bert
hné mér. Morðingjahléharðinn
— ég fann þegar hvernig hann