Úrval - 01.02.1962, Síða 176
184
ÚR VAL
þennan morgun, og bókstaflega
dansaði kringum hin föllnu ill-
vætt þarna á veröndinni.
Allan liðlangan daginn
streymdi að fólk hvaðanæva til
að lita hinn fallna fjanda aug-
um og sýna mér þakklæti, og
voru á meðal þeirra fjöldamarg-
ir, sem áttu um sárt að binda
af völdum hans. Og áratugum
siðar hitti ég fyrir særðan, ind-
verskan hermann að Meerut,
sem ljómaði allur af fögnuði,
þegar hann vissi hver ég var,
en hann hafði verið ungur
drengur heima í Garhwal, þegar
mér tókst að leggja morðingja-
hlébarðann áð velli. „Ef ég verð
orðinn svo heill sára minna, að
ég geti tekið þátt í fagnaðarhá-
tíðinni, sem árlega er efnt til að
Rudraprayag í minningu þess að
illvætturin var felld, get ég
sagt hátíðargestunum, að ég
hafi hitt manninn, sem vann
þaÖ afrek, og rætt við hann,“
sagði hann og augu hans tindr-
uðu af stolti.
Hraustir drengir í Nepal.
KYNSLÚÐ fram af kynslóð hafa unglingar í Nepal, 12 ára
og eldri, haft þann starfa að bera varning yfir fjöllin frá Ind-
iandi. Höfðu þeir á baki körfur stórar, sem fylltar voru með
matvörum, vefnaðarvöru, búsáhöldum og byggingarvörum, allt
upp í 150 pund. Karfan var fest með stroffu, er liggur fram yfir
ennið. Fram til 1960 var þetta eina flutningaaðferðin frá Ind-
landi til Nepal. En þá var lokið við bílakfæran veg yfir fjöllin.
Hinir ungu burðarmenn verða samt ekki atvinnulausir. Það er
dýrt á þessum slóðum að nota bíl til flutninga, en þeir fá lítið
kaup. Þetta er fjörutíu mílna vegalengd, bæði erfið og hættuleg.
Og þeir eru gerðir ábyrgir fyrir öllum skemmdum, sem verða á
vörunum. Fyrir því verða þeir að verja sig gegn ránum og grip-
deildum. Þeir ferðast í flokkum. —Wild World.
Úr skólastílnum.
MELURINN getur ekki orðið stór af því að hann étur bara göt.
1 HOLLANDI nota þeir vatnsafl til að knýja vindmyllur.
ÞÖGNIN er það sem við heyrum ekki, þegar við hlustum.