Úrval - 01.06.1966, Síða 23

21
HUNDURINN, SEM BEIT FÓLK
lega hryggur, ef hann biti einhvern.
Við gátum aldrei skilið hvernig hún
hafði komizt að þessari niðurstöðu.
Við gátum ekki §éð neinn hryggðar-
svip á honum.
Mamma hafði tekið upp þá venju
að senda hverjum þeim, sem
Muggur beit, sælgætisöskju í jóla-
gjöf. Um það lauk, voru nöfnin á
þessum gjafalista orðin 42 eða
jafnvel fleiri. Það gat enginn skilið
af hverju við losuðum okkur ekki
við hundinn, og ég held að einn
eða tveir menn hafi reynt að eitra
fyrir hann, að minnsta kosti virt-
ist hann þesslegur, einu sinni eða
tvisvar. Moberly majór skaut líka
einu sinni á hann úr framhlaðningi,
en alt kom fyrir ekki og Muggur
varð 11 ára og þegar hann var orð-
inn svo hrumur, að hann mátti sig
varla hræra, beit hann stjórnmála-
mann, sem hafði komið einhverra
erinda að finna föður minn. Mamma
sagði náttúrlega strax, að sér hefði
aldrei litizt á þennan stjórnmála-
mann, og sagði að stjörnumerkið
hans sýndi, að það væri ekki hægt
að treysta honum. Hún sendi honum
samt sælgætisöskju um jólaleytið
eins og hinum. Hann sendi hana
umsvifalaust til baka. Mamma hélt,
að það væri áreiðanlega enginn
skaði skeður, þó að vinátta slíks
manns tapaðist, jafnvel þó að faðir
minn missti við það áríðandi og
mikilsverð viðskiptasambönd.
— Ég myndi aldrei vilja hafa
afskipti af slíkum manni, sagði
mamma, — og hann Muggur litli
sá við honum.
Muggur beit aldrei neinn nema
einu sinni og mamma notaði það
alltaf sem höfuðröksemd fyrir á-
gæti Muggs. Hún sagði að hann
væri kannske skapbráður en lang-
rækinn væri hann ekki. Ég held
að mamma hafi haft þetta undar-
lega dálæti á Mugg, vegna þess,
að hún hélt að hann væri ekki heil-
brigður. „Honum líður ekki vel,“
sagði hún, „og hann er ekki sterk-
ur.“
Það getur vel verið að honum
hafi ekki liðið vel, skapið benti til
þess, en sterkur var hann, hvað
sem mamma sagði um það. Hann
var meira að segja óhugnanlega
sterkur.
Einu sinni leitaði mamma ráða
hjá sálfræðingi, konu nokkurri, sem
hélt fyrirlestur um „samræmdar
straum og skj álftalækninga aðferð-
ir.
Mamma vildi vita, hvort mögulegt
væri, að beita samræmdum straum
og skj álftalækningum við hunda.
„Hann er stór brúnleitur Airedalt-
hundur," sagði mamma til skýring-
ar við lækninn. Konan sagðist nú
ekki hafa reynt aðferð sína á hund-
um, en hún gæti reynt þá aðferð,
að ímynda sér eða hugsa sér mjög
ákveðið, að hundurinn biti alls ekki.
Það stóð ekki á mömmu að til-
einka sér þessa kenningu, og þeg-
ar Muggur morguninn eftir beit
mjólkurpóstinn, skellti hún allri
skuldinni á mjólkurpóstinn og sagði
mjög ákveðin: Ef þú hefðir hugsað
sem svo, að hann biti þig alls ekki,
þá hefði hann ekki bitið þig.
Mjólkurpósturinn æddi út úr hús-
inu svo skjálfandi að við töldum
að straum- og skjálftalækningin
hefði verkað á öfugan veg.