Úrval - 01.09.1981, Qupperneq 53

EINS OGHUNDUR OGKÖTTUR
51
hann var að hálfu leyti persneskur,
með tígrisdýrsrákir í grábrúnu á
grunni sem var dálítið Ijósgrárri, féllu
litirnir fullkomlega saman við litinn á
kirkjusteinunum.
Eftir því sem á sumarið leið var eins
og sambandið milli Abners og Mac-
Gillivrays mætti sífellt við minna.
Báðir fengu stig. MacGillivray hafði
til dæmis gaman af að elta dúfur en
morgun einn heppnaðist fuglinum,
sem hann var að elta, ekki að sleppa í
tíma og báðum, bæði fugli og hundi,
til undrunar endaði leikurinn með
brotnum væng. MacGillivray var
greinilega skömmustulegur yfir því
sem skeð hafði. Hann vingsaði róf-
unni afsakandi til að láta í ljós að
hann hefði ekki haft neitt illt í huga.
Svo settist hann til að hugsa málin.
Abner kom dólandi að. Hann tók
dúfuna varlega í kjaftinn og 'étti
hana glæsilegri, amerískri stúlku sem
þarna var sem ferðamaður. Hún sór
og sárt við lagði að kötturinn væri að
biðja sig um að lækna fuglinn — sem
hún og gerði með því að búa í viku 'i
bænum okkar meðan hún leitaði ráð-
legginga lækna í tíma og ótíma. Ég
held að Abner hafi hrifist af katt-
mjúkum þokka hennar og hafi verið
að reyna að segja stúlkunni að þar
sem dúfan væri dómkirkjunni ekki
lengur til nokkurs gagns gæti hún allt
eins étið hana. En hvað sem hann
hefur verið að hugsa hafði hann ei/iu
sinni enn látið líta út fyrir að Mac-
Gillivray væri klunnalegur og fljótfær
bjáni.
Hefnd MacGillivrays var dálítið
frumstæð. Hann dró saman bein og
annað rusl og kom því fyrir i dimm-
asta horni forkirkjunnar og vildi láta
líta út sem þar væri Abner að verki.
Kirkjuvörðurinn lét blekkja sig og út-
bjó alvarlega skriflega kvörtun til
dómprófastsins. En prófasturinn var
aftur á móti hárviss um að Abner
hefði engan áhuga á kiötbeinum,
hvorki nýjum né gömlum.
Ég man ekki eftir öllum deilunum
í þessu kaida stríði en ég minnist
sigurs MacGillivrays greiniiega og
eftirleiksins af því að ég sá það sjálfur.
Það var undir hátíðarhöldunum fyrir
verndardýrling okkar, St. Giles.
Kvöldmessan átti að vera með kórn-
um og hljómsveitarundirleik og bisk-
upinn átti sjálfur að prédika. En þeg-
ar ég var að loka MacGillivray inni
reif hann sig lausan og stökk af stað
þessa fimm hundruð metra leið í
kringum dómkirkjuna í leit að inn-
gangi í hana. Þegar ég að lokum
handsamaði hann voru aðeins fimm
mínútur þangað til kórinn átti að
koma fram.
Ég ýtti hundinum niður tröppurri -
ar og inn í grafhvelfinguna og lokaði
dyrunum. Ég vissi að hann kæmitt
ekki út því grafhvelfingin var alltaf
lokuð fyrir gestum á meðan á messu
stóð. Það eina sem ég óttaðist var að
ef til vill heyrðu kirkjugestirnir geltið
í honum gegnum gólfristarnar í kirkj-
unni. Ég flýtti mér í krypplaðan
söngkyrtilinn og kom mér fyrir á mín-
um stað í kórnum og hlaut að laun-