Úrval - 01.09.1981, Side 87

HVÍTUR ESKIMÓADRENGUR
85
Madame Beaulieu, kona lögreglu-
mannsins, hafði gert við hárið á sínu
barni meðan Elsa var vinnukona hjá
henni. Gullið hár með krullum! Elsa
snart sitt eigið hár og fannst það gróf-
gert, þungt og stíft. Svo snerti hún
hárið á syni sínum, mjög varlega, en
brosið ljómaði á andliti hennar.
Drengurinn, sem var enn ekki
orðinn óþolinmóður við mömmu sína
með dökka andlitið sem var sífellt að
þvo honum og greiða, veitti enga
andspyrnu og hló meira að segja með
henni stundum.
Þessir fáu aurar sem anglikanski
presturinn hafði önglað saman handa
Elsu gengu fljótt til þurrðar. Sömu-
leiðis aðstoð foreldra hennar og
hagnaðurinn af minjagripasölu
Thaddeusar gamla en gamli maður-
inn lét allt sem hann fékk fyrir tálgu-
myndirnar sínar renna til Elsu og
drengsins. En samt vaknaði Elsa á
hverjum morgni með nýja löngun til
að kaupa eitthvað nýtt handa Jimmy
litla.
Þessa stundina langaði hana fjarska
mikið í lítinn, bláan nælongalla sem
var til sýnis á plastbarni í glugganum
á Hudsonflóaversluninni. Hún hægði
á sér þegar hún fór þar fram hjá, tók
þessi fáu sent sem hún átti eftir upp
úr vasanum og taldi þau, svo hélt hún
áfram og var þungt um hjartað. Hún
ákvað að fara aftur að vinna fyrir
Madame Beaulieu, eins og hún hafði
verið svo margbeðin um.
Kaupstaður hvítu mannanna var
ekki meira en svo sem tuttugu lítil
hús sem stóðu á víð og dreif utan um
verslunina. Þau voru eins og einhver
hefði tekið handfylli af teningum og
kastað þeim af kæruleysi yfir hæðir og
lautir í þessu grýtta landslagi.
Madame Beaulieu, sem stóð eins og
svo oft við gluggann í fjögurra
herbergja einingahúsinu sínu, þekkti
Elsu á löngu færi — einu veruna sem
sást á ferli yfir nakið og eyðilegt
landslagið. Hún fór út á móti henni,
knúin áfram af dapurlegri gleði. Á
þessum endimörkum heimsins, sem
henni fannst villimannabyggðin
einber, var hún að deyja úr leiðind-
um og meira að segja félagsskapur
Elsu var guðsgjöf.
Til að byrja með gekk allt vel. Þótt
Elsa fengi ekki að hafa drenginn sinn
með sér hugsaði hún fjarska vel um
börnin tvö sem Madame Beaulieu
trúði henni fyrir. Áður hafði hún
verið óstundvís en nú passaði hún
litlu vekjaraklukkuna sína vel og
mætti alltaf á réttum tíma.
Hún skrúbbaði og fágaði án þess að
hugur hennar hvarflaði að því að á
morgun þurfti hún að gera þetta allt
aftur. Og henni var huggun í því að
líta á klukkuna á fárra mínútna fresti
og fá staðfest fyrir sjálfri sér að tíminn
liði í raun og veru og bráðum væri
hún frjáls að því að fara aftur heim til
sín.
,,Ertu hnuggin?” spurði Madame
Beaulieu einn daginn þegar hún fann
Elsu við gluggann þar sem hún stóð
með afþurrkunarklútinn og þurrkaði
af að nafninu til meðan hún starði í