Úrval - 01.09.1981, Síða 100

98
,,Þú frt eins og öll hin,” sagði Ian.
, ,Sköpuð fyrir ófrelsið. ’ ’
NÚ HÖFÐU ÞAU um hríð verið á
leið aftur til Fort Chimo. Þau héldu
ferðinni áfram án þess að nema staðar
til að hvíla sig. En Jimmy vissi varla af
því. Endrum og eins var eins og
harður hóstinn ætlaði að rífa lungun
úr brjósti hans og hann opnaði
augun. Hann sá handlegg Ians rísa og
falla, heyrði smella í hundasvipunni
og másið í örmagna hundunum. Tár-
in komu fram í augun á honum og
frostið greip þau á bráhárunum og
breytti þeim í glitrandi kúlur.
Svo kom bylurinn. Stormurinn
feykti Ian áfram eins og strái sem
rifnað hefði upp úr svelli. Hundar,
sleðar, skáhallt snjófjúkið, allt þaut
hjá eins og í móðu.
Þau komu að Koksoak undir kvöld.
Þau léttu sleðann og héldu svo út á
ísinn með kæjakinn í eftirdragi. Þegar
þau komu að opnu vatni skildu þau
sleðann og hundana eftir og reru —
móti skörpum éljum og ískaldri ágjöf
— yfir að svellbrúninni hinum
megin. Loks náðu þau heim á
spítalann í Fort Chimo. Þar tók hvít-
klædd kona drenginn úr örmum
móður sinnar og kom honum í rúm.
Tyggigúmmí og skrípablöð
Þegar Jimmy vaknaði grét hann af
því að móðir hans var ekki hjá
honum. Hann var líka óvanur
rúminu sem hann — eins og lítið villt
dýr — óttaðist að væri gildra svo hann
ÚRVAL
grét eftir hjálp. Gráturinn var
veikburða og aumkunarlegur.
En næstu dagana vandist hann
rúminu og grönnu, ljóshærðu
hjúkrunarkonunni sem annaðist
hann. Einn morguninn brosti hann
jafnvel til hennar þegar sólin lék í
fíngerðu hári hennar og gráum
augunum, honum fannst hún lík
honum sjálfum. Seinna kom móðir
hans í dyrnar á sjúkrastofunni og
brosti feimnislega. Hann horfði íhug-
ull á hana. í þessari birtu var andlit
Elsu á litinn eins og hálfsviðinn viður
og meðan hann horfði svona á hana
breiddist undrunarsvipur yfír andlit
hans.
Hann fagnaði henni ekki jafnákaft
og í fyrri skiptin sem hún kom í
heimsókn. Og þegar hún laut yfir
hann til að núa saman nefjum við
hann að hætti eskimóa færði hann sig
meira að segja dálítið undan.
Ian kom x kveðjuheimsókn áður en
hann fór frá nýja Fort Chimo. Hann
sat á stól með beinu baki og það fór
illa um hann og hann vissi ekki
lengur hvernig hann ætti að tala við
glókollinn.
,,Þú hefur verið læknaður,” sagði
hann að síðustu. ,,Úr hættu, segja
þau. Þá þarftu víst ekki á Ian gamla
frænda að halda lengur. Þú færð
miklu lærðari kennara . . . Jæja,
gangi þér vel og vertu hamingju-
samur, litla mannsbarn.” Það var
eins og enn ein hrukka hefði bæst við
á rúnum rist andlit Ians frænda.
Þegar hann kom út úr spítalanum