Úrval - 01.09.1981, Síða 103

HVÍTUR ESKIM ÓA DRENGUR
101
höttunum sem Madame Beaulieu
hafði skilið eftir handa henni. Með
henni varjimmy í fyrstu síðbuxunum
sínum, eirðarlaus og óþolinmóður.
Hún var farin að hafa áhyggjur af því
hvað hann virtist oft láta sér leiðast og
vera með fyrirlitningarsvip þegar
hann fór í kirkju eða var innan um
ættingja sína.
Elsa var döpur yfir fráfalli mömmu
sinnar — þótt hún hefði svo sem ekki
sýnt henni verulegan sóma meðan
hún var á lxfi. Nú sá hún hana fyrir
sér eigra um ströndina með slæður af
sígarettureyk á undan sér eða eftir —
reykurinn var hennar eini félagi í því
afskiptaleysi sem svo lengi var hlut-
skipti hennar.
Einu sinni hafði Winnie reynt að
stöðva Jimmy á gamla setuliðs-
veginum til að segja eitthvað fallegt
við hann eða gefa honum gömul,
hálfbráðnuð sætindi. Hann skaust hjá
henni með ákafri bjölluhringingu á
þvílíkri fart að hún riðaði við gustinn
af honum, enda þegar orðin las-
burða.
Eitt sumarið var það reiðhjól,
annað baseball. Elsa gaf Jimmy
hanska, grlmu, bolta og kylfu. En
skömmu síðar voru tveir hvítu pilt-
anna sendir til borgarinnar til fram-
haldsnáms. Næsta ár hinir tveir. Þá
varð Jimmy einn eftir. Hann vildi
ekkert hafa saman við eskimóabörnin
að sælda og gekk alltaf burtu strax og
skóla lauk.
Hann óx mjög hratt. Ekki leið á
löngu þar til hann var ekkert annað
en hendur og fætur, með granna
úlnliði og langan, mjóan háls — fullu
höfði hærri en Elsa. Bláu augun hans,
sem hún hafði stundum séð heiðríkju
himinsins í, minntu hana nú
stundum á ís. Sjálf hafði hún gildnað
og stundum vissi hún ekki fyrri til en
hún var farin að ganga eins og
Winnie, þung í spori og álút.
Eftir því sem Jimmy eltist varð
hann æ duttlungafyllri og spuna-
stvttri. Hann lá tímunum saman í
bakherberginu og las eða lét sem
hann læsi eða hann fór og var burtu
allan daginn án þess að gefa nokkrar
skýringar.
Einn daginn gerði kennarinn boð
fyrir Elsu og sagði henni að Jimmy
væri orðinn vandamál í skólanum og
mjög gjarn á að skrópa. Hún vissi
ekki lengur hvað hún átti að gera.
Hún reyndi að láta á engu bera við
kennarann og sagðist skyldu gera sitt
besta til að finna leið og tókst að stilla
sig þar til hún var sloppin. En þá var
eins og allt hefði hrunið til grunna —
þolinmótt lífsjafnvægið, brúðufjallið
sem hún hafði unnið við nótt og
nýtan dag.
,,Hvers vegna skrópar þú í
skólanum?” spurði hún Jimmy
seinna og reyndi að vera byrst.
„Svona fallegum skóla, svo góðum
og björtum! Veistu ekki hvað stjórnin
hefur lagt mikið fé til hans?”
Hann virti hana fyrir sér með eins
konar meðaumkun. Þetta var bara
eskimóaskóli. Hann hafði fengið nóg
af að umgangast þessa breiðnefi.