Fróðskaparrit - 01.01.1989, Blaðsíða 98

102
EITT ÍKAST TIL EINA FJØLBROYTTARI MYND
ikki allir eins gott innlit í persónmenskuna.
T.d. er leikluturin hjá Tróndi ófullfíggjaður
- illa avskrivaður, tykist.
Konufólkini bera leikin. Tey eru virknast,
seta í verk tiltak til frama fyri málrøkt og
siga frá politiskum áhuga. Harafturat er
leikurin merktur av umsorgan, mattíðum og
øðrum húsligum viðurskiftum, sum konu-
fólkini standa fyri. At sýna tað húsliga og
gerandisliga fram tykist tá eins og nú13 ikki
at hóska í list - tað eru ikki hendingar
sambært Kristini í Geil.14
SORGARLEIKUR
Til er eitt brot úr einum øðrum leikriti, sum
Súsanna Helena skrivaði ella byrjaði at
skriva. Brotið vísir, at leikurin skuldi vera
um unga parið Tóru og Janus, sum ikki fáa
hvørt annað. Leikritsbrotið líkist Veður-
føstum á tann hátt, at har er nógv húsligt
prát um at kóka drekka og borðreiða, taka
ímóti og práta við doktaran og onnur, sum
koma inn. Høvuðsevnið er, at Tóra liggur
illa sjúk, og drongur hennara Janus er fallin.
Tóra kemur fram og tosar í ørviti:
Tóra (kemur út úr skemmini við ljós í hánd
hálv ílatin, hári hongir ógreit niður um
heranar, tað er mit um náttina, halv
myrkt, eingin er inni, hon tosar í ørviti):
Higg Durita tak ljósið eg syggi fyri utt-
an tað. Hví tekur tú tað ikki (sleppur tí,
fer eftur golvinum higgur seg um, setur
seg á ein krakk, heldur saman hendur
um kvæðini [helst misskrivað fyri:
knæini] (kvøður)
Brinhild sprakk av harmi
Sjúrður lat sítt lív
tað mundi merkjast á ástini
at Brinhild hon var fríð.
(tekur um høvdi á sær) Sum tað er langt
síðan eg sá Janus tað var hin morgum tá
ið hann ongantíð kom aftur, hvorkin
livandi ella deyður. Norninar vildi hava
hann. Tær unti mær hann ikki. Eg visti
tað. So vakur hann var. Jú eg vistu tað,
ikki tordi eg at gretta tað fyri nøkrum
menniskja. Eg roindi tá at verða frá,
skemtaði við Birti, spaldi við lítla Heina,
kastaði heyg [?] og sjógvin og mangt og
hvatt eg var van at gera fyr. (Støggar eit
syndir) so for eg fyri ýla, tað var tá sum
eg sifti tann stóra reyfiskin, og ein hánd
greip eftur honum ella eftur mær tað
veit eg ikki. Tá visti eg hvar Janus var.
Fiskin tveitti eg á sjógvin skundaði mær
eftur árinum so lítli Heini var firtin tí vit
fóru so sjótt á landi. Eg seyði meg hava
sat eina stóra k kjelling sum eg lat fáa
fiskin, fyri at vit kundi sleppa undan
henni á landi (inniliga). Tað var ein
eiggilig hákjelling sum eingin skal spyrja
um (reisur seg). Her er so myrkt man
tað skyma? Birta, pápi, Sámal, Marjin
hvar eru tit. Ja nú siggji eg teg Birta, tú
situr har sum tú ert von. Tit biðja meg
altíð royna at sova, nú fari eg at leggja
meg (fer og leggur seg á sofina fyri
oman borði, blundar, trilvar eftur
dýnini) Birta! Birta! Nú er hon sovna
(liggur og tosar) Eg havi mist áklæðini á
golvi Birta, tak mær tey upp aftur, pápi
eg eri so kold.
(í svovni): Heini sjót bátin frá, skunda tær,
vit mugu verða sjót aftur, at fara móti
teimum (andar tungliga, oregvast)
Harrin havi lov eg fek heilsa honum
áðrenn hann fór (Birta og Sámal koma
spakiliga móti seingini). Reiðfiskurin,