Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 10

106
jþá tók guð leífar af heímsins sái, og hellti
f
þeím í bikarinn, sein hún áður var minduð í. Ur
þessu efni tilbjó hann sálir, og við sálir mannanna
bætti hann þaraðauk nokkiu af guðdómsins veru,
og gaf ])eim órjúfanleg forlög um aldur og æii.
j>á var ákvarðað, að dauðlegar verur skyldi
fæðast, sem bæru skilníng á guði og lians vilja.
Maðurinn skyldi vera konunni æðri, og rettlætið
skyldi vera þarí innifalið að drottna yfir girndum
holzins, og ránglætið í því að bugast fyrir þeím.
Rettlátir menn skyldu komast í stjarnanna heím-
kynni, og njóta þar eýlífrar sælu, enn hinir verða
að konum og fæðast so í annað sinn; og ef þeír
heldu áfram í ránglætinu skyldu þeír ennfremur verða
íklæddir ímsra dýra mindum, og öðlast eklci heíður
síns upphaílega eðlis, áður þeír gjörðu sig liæfa
til að hlýða skynseminnar röddu.
Guð hefur ekki getað skapað, og hefur ekki
skapað, utan þá beztu veröld af öllurn sem skapaðar
urðu, enn verkefni hans var óhæíilegt til reglu, og
íllt viður eígnar, og gjörði hans vilja þúriga og sífelda
mótspyruu. Af þeírri mótspyrnu má ennþá sjá nokk-
rar menjar, og þaraf koma stormar og landskjálftar
og allar þær eýðileggíngar, sem granda vorum jarðar-
hnetti. Andarnir, sem minduðu oss, urðu líka að nota
það efni, sem þehn var fengið í hendur; þarafkoma
veíkindi líkamans og sálarinnar. Allt sem er gott
í heíminum öllum og manninum útaf fyrir sig, er
upprunnið lijá æðstuin guði, enn hitt sem er ábóta-
vant, leíðir af brestuin frumefnisins.