Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 25

121
ætt hefir liðið uadir lok við enda þessa tíinabils,
og verður ekki vart við neín skorkvikindi úr því,
fyrr enn laungu seínna þá jörðin var búin að þola
margskonar umbiltíngar.
Um sama leíti liafa eínnig aldini tekið að gróa,
og sjest það á leífunum, að fyrsí liafa sprottið
lanðjurtir. Sæjurtirnar eru lángtum ýngri. Jietta
er merkilegt, því það er gagnstætt dýrunum, sein
fyrst tóku að kvikna í sjónum. í fyrstuuni var allt
sem greri ákaflega stórt, og hefir síðan farið mínk-
andi smátt og smátt, allt fram að voru tímabili,
enn allt eru það tegundir eínfaldar að sköpulagi,
áþekkar pálmaviði og reíri, og so hefir sprottið
fjaskalega, að sum grös hafa orðið 50 álna liá,
eða þaðan af hærri.
So allar þessar jurtir gætu sprottið, varð þur-
lendið fyrst að koma í Ijós; enn hvurnig fór þá
löndunum að skjóta upp? Eg hefi nefnt her að
framan, að jörðin muni eínhvurntíma öll hafa verið
bráðin, og farið so að storkna þegar liún kólnaði,
og hitinri dreífðist útí geíininn. J>á er auðvitað, að
þegar jörðin var kólnuð utan, og komin á hana
hörð skorpa, nruni sanrt lritinn og eldurinn hafa
verið nógur innifyrir, og ógrynni af gufu safnast
sainan undir jarðarskorpunni, og hlaut ltúir þá að
láta undan og hefjast upp með bólum og hvelum,
hvar sem nokkurt lát var á. J>arsein yfirborð
jarðarinnar svignaði fyrir, enn brast ekki rneð öflu
í sundur, skaut upp löndum og rnest allt kalkeýum,
því nógar voru skeljarnar í sjónum. Enn ef jörðin