Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 41

Iií7
XL.
Hann ráfaði eínsaman land úr landi; guð fylgi
vesælíngnum landflótta.
”Ég hefi gengið umkríng meðal margra þjoða;
þær horfðu á mig, og eg á þær; enn við þekktumst
ekki. Alstaðar er flóttamaðurinn eínmana.
j>egar fór að kvölda, og eg sá hvar rauk á
eínhvurjuin bæ í dalnuin, sagði eg við sjalfan mig:
sæll er sá sein á kvölðin kemur til sinna húsa, og
getur sezt við eldinn hjá konu og hörnum. Alsíað-
ar er flóttamaðurinn eíninana.
Fögur eru tren; fögur eru þessi blóm! enn
ekki eru það tren á minni ættjörðu og ekki blómin
heíma; þau svara mer aungvu. Alstaðar er flótta-
maðurinn eínmana.
Fagurt rennur áin þarna um láglendið; enn
niðurinn er ekki sá sami, sem eg heýrði í úngdæm-
inu; á ekkert minnir hann mig. Alstaðar er flótta-
maðurinn eínmana.
Yndæll er þessi saungur; enn ángurblíðan og
gleðin af honum er ekki mín ángurblíða og ekki
mín gleði. Alstaðar er flóttainaðurinn eínmana.
Eg liefi verið spurður: af hvurju grætur þú?
og þegar eg sagði það, gret eínginn, því eínginn
skildi mig. Alstaðar er flóttamaðurinn eínmana.
Eg hefi sjeð öldúnga umkríngda af börnum
sínum, sem olíutreð af smáhríslunum, enn eínginn
þessara öldúnga kallaði mig son og eíngin börnin