Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 46

142
hugsa um hana öðru hvurju síðan í gær. J>að
er saga úr æli Karls 5ta. Jvað er að sönnu lángt
síðan eg heýrði hana, so ðg er búinn að gleýina
ímislegum smá-atvikum. |>essháttar rennur hæg-
lega úr ininni, því það er ekki tiivinnandi að lesa
göinul ævintíri upp aptur og aptur á hvurju missiri.
t
A hvurju stendur það líka, þó menn gleými örnefn-
urn og árstölum frásagna, ef rnenn muna þýðíngu
þeírra og heílræði. J>að eru eínkuin þau sem hljóma
mer í eýrum, og vikna eg so við, að mer liggur
við að gráta. Eg er hræddur um eg verði veíkur.
Veslíngs keísarinn var handtekinn af fjand-
mönnum, og sat í þúngu varðhaldi. Eg atla það
væri í Týról. |>ar sat hann í sorg og eínveru yfir-
gefinn af öllum sínutn riddurum og hirðmannaliði,
og eínginn kom honum ti! aðstoðar. Ekki veít eg,
livurt Siann j)á var búinn að fá osfgráa andlitið,
eínsog þær líta út mindirnar hanns Holbeíns, enn
viss er eg um, að neðri vörin með öllu sínu drarnbi
hefir staðið lengra frain enn á mindunuin. Enda
var ekki furða þó hann fjrirliti þá menn, sem flöð-
ruðu so auðmjúkir utanum hann, meðan allt lek í
Ijndi, enn letu liann nú eínan í dapurri neýð. — |>á
er snögglega lokið upp díblissuni, og kom maður
inn, sveípaður klæðum; og þegar hann fletti frá
ser kápunni, þekkti keísarinn þar sinn trúljnda
Rósa-knút, hirðfíblið. Hann flutti honum huggun
og ráð, og það var hirðfíblið.
Ættjörðin mín! ástkæra þýzka þjóð. Ég er
þinn Rósa-knútur. Sá maður, sem reýndar hefir