Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 47

143
j)að embætti að skenita og átti að stytta J)er stuntl-
ir í meðiætinu, hann brjzt inní díblissu til þín á
tíma neýðarinnar. Her undir skikkju minni færi
eg þer veldissprotann þinn sterka og kórónuna góðu.
þekkir þii mig ekki lierra! Geti eg ekki frelsað þig,
atla eg að minnsta kosti að hugga þig; þú verður
að liafa eínlivurn hjá þer, sem hjalar við þig um
bágindin, og hressir huga þinn, og ann þer, og
ver sinni beztu skemtun og sínu bezta blóði til
þinnar þjónustu, því að þú, þjóðin inín, ert rettkjör-
inn keísari og sönn drottníug landaþinna. i n n vilji
er eínvaldur og miklu lögmætari enn purpuraröddin
”j>að er vor vilji,” sem ber fyrir sig guðleg rett-
indi, og hefir þó ekki aðra átyllu, enn aumlegt
blaður þræl-lyndra loddara. þinn vilji og ekkert
annað, ástkæra þjóð, er rettileg uppspretta allra
stjónarvalda. þó þú liggir nú lágt og í fjötrum,
mun þó rettur þinn að endíngu sigur vinna. Frels-
istíminn nálægist og íiv öld fer í hönd. Nóttin er
liðin herra! og morgunroðinn ljómar þarna úti.
Rósa-knútur, fíblið mitt! hvaða vitleýsu ferðu
með. Skygnda öxi muntu kalla sól, og morgun-
roðinn er ekki nema blóð.
Neí herra! það er sólin, þó hún komi upp í
vestri. í 6000 ár sást hún jafnan renna upp í
austri; þá er líkast tími til, að hún breíti stefnunni
um sinn*j.
*) Sb. Skírni, 5ta árg. blss. 2 — 9.