Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 52

148
og mí átti að faia að sjá um, að eg skjldi gera eða
læra eítthvað. Faðir minn mun liafa hahlið það
væri tóm þriózka eða leti úr mer, til að geta lifað
í iðjuleýsi. Víst er um það hann ógnaði mer óvenju
mikið, enn þegar það dugði ekki, tjptaði hann mig
ofboð hart, og sagði uin leíð, að þeíta skjldi eg fá
á hvurjum degi, því eg væri ekki annað enn ónyt-
jiíngur.
Alla nóttina var ðg að gráta, mer fannst eg vera
so munaðarlaus, eg kenndi so í brjóst’ uin mig, að
eg vildi deýa. Eg kveið fyrir birtíngunni, eg vissi
ekki neítt hvað eg skyldi taka til bragz; eg óskaði
mer allrar lægni sem til er, og skildi ekkertí, hvurs-
vegna eg var fáráðari enn önnur börn sem eg
jiekkti. Mer lá j)á við að örvínglast.
j>egar dagur Ijómaði, fór eg á fætur og lauk
%
upp hurðinni fyrir kotinu næstum jm' óafvitandi. Eg
var óðara komin útí liaga og jiaðan í skóg, sem valla
var farið að birta í. Ég hljóp jiað sem aftók, og
leít ekki til baka; eg fann ekki til jireýtu, j>ví eg
heldt eínlægt, að faðir minn mundi ná mer aptur,
og verða enn harðari við mig fyrir jiað eg hafði
strokið.
j>egar eg kom út úr skóginum aptur, var sólin
jiegar liátt á lopti; j>á sá eg eítthvað dökkleítt
fram undan mer, og j>ar yfir dymma jioku. ímist
varð eg að klifrast yfir hóla eða krækja milli kletta,
og reði eg nú í, að eg yrði að vera kornin upp í fjall,
og fór að verða hrædd aö vera jiarna eín; j>ví niðrá
láglendinu hafði eg aldreí sjeð fjall, og ef eg